Katarzyna Pasternak, trenerka mistrzyń Polski w koszykówce do lat 17, Enei AZS Szkoły Gortata Poznań o kulisach drogi po złoto

Jest Pani młodą osobą jak na trenerkę i jeszcze mało znaną w środowisku. Jak to się stało, że może się Pani już pochwalić tytułem mistrza Polski?
Pochodzę z Ostrowa Wlkp., gdzie zaczęłam przygodę z koszykówkę. Stamtąd w III klasie gimnazjum trafiłam do Enei AZS, ale po dwóch latach przestałam trenować, bo dwa razy zerwałam więzadła krzyżowe. Przerzuciłam się na sędziowanie koszykówki, a na studiach zrobiłam papiery trenerskie. 6 lat temu dostałam pierwszą grupę młodzieżową, a od 2-3 lat byłam już asystentką innych trenerów w klubie, w tym głównie Grzegorza Zielińskiego.

Co było najtrudniejsze w drodze po złoto?
Dziewczyny są fajne, ale każda ma inny charakter, dlatego momentami trudno zgrać w jeden kolektyw dwanaście 17-latek. Były takie momenty, że graliśmy jak z nut, ale były też takie, jak porażka w półfinale MP i na rozpoczęcie turnieju finałowego w Poznaniu. Dobrze tylko, że ten kubeł zimnej wody wylał się na nas w środę, a nie w piątek. No i pociągnął za sobą wnioski.

Może nie miała Pani bardzo wyrównanego składu, ale przynajmniej siedem zawodniczek nie schodziło poniżej określonego poziomu.
To prawda, że ten szkielet zespołu w decydujących momentach był naszym wielkim atutem. Inne drużyny zapowiadały większą rotację składu, ale jak przyszło, co do czego, to okazywało się, że my mamy większe pole manewru do zmian niż rywale.

Czy świeżo upieczone mistrzynie Polski czeka teraz świetlana przyszłość?
Chciałabym, żeby kiedyś każda z nich zagrała w seniorskiej reprezentacji, ale statystycznie jest to niemożliwe. Na razie dziewczyny muszą się harmonijnie rozwijać. W przyszłym sezonie część z nich być może trafi już do ekstraklasy, a jeśli nie tam to na pewno do nowej ligi rezerw.

W finale pokonaliście Quay MUKS Poznań. W czym tkwi siła szkolenia w Wielkopolsce?
W zawodniczkach i trenerach, bo to oni podsyłają nam talenty z takich ośrodków jak Ostrów, Nowy Tomyśl czy Rogoźno.