Jedenaście lat temu prowadziliśmy śledztwo w sprawie bydgoskiej firmy Sommerfeld, największego przedwojennego producenta fortepianów. Zastanawiało nas, jak to możliwe, że wspaniała fabryka fortepianów, z której dumna była Bydgoszcz, znikła bez śladu. Ślad po Sommerfeldzie urywał się wraz z końcem wojny. Teraz możemy uzupełnić część informacji.
Historia Brunona Sommerfelda to historia spektakularnego talentu i gigantycznego sukcesu. Zaczyna się przy Elisabethstrasse (dzisiejsza ulica Śniadeckich 2 w Bydgoszczy). Pierwsze „sommerfeldy” brzmią bardzo przeciętnie, nie odstają od instrumentów kilku innych bydgoskich wytwórni. Ale Sommerfeld jest perfekcjonistą, ciągle poprawia jakość, sięga po podzespoły renomowanych firm i rozbudowuje fabrykę.
Powstają składy fabryczne w kilku miastach, a instrumenty eksportowane są do Wielkiej Brytanii, Holandii, Francji, a nawet na Cejlon i do Palestyny. Z czasem pojawiają się złote medale na wystawach w Paryżu i Florencji. Firma kwitnie. Aż do wojny.
Nazywam się Sommerfeld. Tajemnicze losy fortepianowego gigan...
Układamy puzzle
Budynek fabrycznej lakierni, na miejscu której wybudowano dzisiejszy dworzec PKS, spłonął doszczętnie po trafieniu rosyjskim pociskiem. Znikają Sommerfeldowie. Ponoć Bruno zakłada firmę w Berlinie, ale nie mamy na to dowodów. Nie ma nawet pewności, czy przeżyli wojenną zawieruchę.
Postawiliśmy kilka hipotez na temat losów Sommerfeldów, ale wszystkie były tylko domniemaniami. Aż do chwili, kiedy w skrzynce mailowej pojawił się list: „Nazywam się Sommerfeld, jestem wnukiem Bruno Sommerfelda” – napisał Ron Sommerfeld. Później skontaktowała się z nami również jego kuzynka, Maureen Brost. Oboje są wnukami założyciela fabryki.
I nagle przerwana historia Sommerfelda zaczęła toczyć się dalej. Ciąg dalszy w GALERII.
