Na karę śmierci zostali skazani:
Hermann Goering, marszałek Rzeszy, Joachim von Ribbentrop, czyli minister spraw zagranicznych Rzeszy, feldmarszałek gen. Wilhelm Keitel, szef Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy Ernst Kaltenbrunner, szef sztabu Oberkommando gen. Alfred Jodl, komisarz ds. zatrudnienia przymusowego Fritz Sauckel, gauleiter Frankonii i wydawca „Der Sturmera” Julius Streicher, twórca nazistowskich teorii i mentor Hitlera Alfred Rosenberg, generalny gubernator okupowanej Polski Hans Frank, minister spraw wewnętrznych i Protektor Czech i Moraw Wilhelm Frick, oraz główny organizator Anschlussu Austrii Arthur Sayss-Inquart. Na karę śmierci został skazany również sekretarz Hitlera Martin Bormann, ale prawdopodobnie zginął w ostatnich dniach wojny, ale nikt o tym jeszcze nie wiedział. Bormann był sądzony zaocznie.
Tajemnicza śmierć Goeringa. Kto dostarczył mu cyjanek?
Jak powszechnie wiadomo, Hermann Goering był narkomanem. Sam marszałek przywiózł ze sobą dwie potężne walizki wypełnione narkotykami. Zostały mu one skonfiskowane. Kolejny trop prowadzi do małżonki Goeringa, która miała przekazać mu cyjanek podczas ostatniego pocałunku. Nie jest to możliwe, gdyż ostatnie widzenie miało miejsce 8 października, a skazańcy byli sprawdzani i przeszukiwani bardzo dokładnie. Tak samo, jeśli chodzi o ich cele. Trzeci i najbardziej prawdopodobny trop prowadzi do strażnika Goeringa, młodego sierżanta Wheelisa. Goering i Wheelis zaprzyjaźnili się, a Goering, gdy był skazany, podarował mu nawet zapalniczkę z wygrawerowanym logo Trzeciej Rzeszy. Prosił też o pewną przysługę.
Najprawdopodobniej nigdy już nie dowiemy się, kto przekazał Goeringowi cyjanek potasu. Goering zażył go na kilkanaście minut przed pójściem na szafot.
Noc końca nazizmu. Egzekucje i ostatnie słowa
Egzekucję skazańców rozpoczęto 16 października o 1:07 w nocy. Pierwszy na szubienicę powędrował Joachim von Ribbentrop. Jego ostatnie słowa brzmiały: „Niech Bóg ma w opiece Niemcy i niech zmiłuje się nad moją duszą. Moim ostatnim życzeniem jest, żeby mój kraj mógł się zjednoczyć i żeby wschód i zachód porozumiały się w sprawie światowego pokoju”.
Następnie przyprowadzono Wilhelma Keitela: „Proszę Boga Wszechmogącego o litość dla narodu niemieckiego. Przede mną zginęły dwa miliony żołnierzy, teraz dołączę do moich synów. Oddaje życie za Niemcy”.
Ernst Kaltenbrunner: „Całym sercem służyłem mojemu narodowi i ojczyźnie. Spełniłem swój obowiązek zgodnie z interesem państwa. Żałuje z ci, którzy nami rządzili w tych trudnych czasach, nie zachowali się jak żołnierze i że popełniono tyle zbrodni, ale nie brałem w nich udziału. Niech żyją Niemcy”.
Alfred Rosenberg odparł krótko: Nie, dziękuję.
Hans Frank, który podczas procesu udawał, że nawrócił się na katolicyzm, powiedział: „Spodziewałem się go, zasłużyłem na taki wyrok. Dziękuję za dobre traktowanie w więzieniu. Proszę Boga o miłosierdzie”.
Wilhelm Frick odparł krótko: „Niech żyją wieczne Niemcy”.
Julius Streicher, który uważany był za największego żydożercę, oraz gorszego antysemitę od Hitlera, nie chciał iść na śmierć. Strażnicy wyciągnęli go płaczącego, tupiącego i z obelgami na ustach. Ostatnie słowa wydawcy antysemickiej gazety brzmiały: „Szczęśliwego Jom Kippur! A teraz w drogę do Boga. Bolszewicy powieszają Was wszystkich. Jestem blisko Boga. Żegnaj Adelo, droga małżonko, Heil Hitler”.
Fritz Sauckel na Procesie Norymberskim został wymanewrowany przez umiejętną grę i urzekającą postawę jego szefa ministra uzbrojenia Alberta Speera. Pod szubienicą powiedział: „Nie popełniłem żadnej zbrodni. Zawsze chciałem dobrze. Jestem niewinny. Ten wyrok to pomyłka. Niech Bóg ma w opiece Niemcy i zwróci nam wielkość. Niech żyją Niemcy. Niech Bóg chroni moją rodzinę. Heil Hitler”.
Generał Alfred Jodl, który epatował zimnym spojrzeniem i bezrefleksyjnością powiedział: „Śmierć, którą będę musiał za to zapłacić, mimo wszystko na to nie zasłużyłem. Żegnajcie, moje Niemcy”.
Arthur Seyss-Inquart powiedział pod szubienicą: „Mam nadzieje, że moja śmierć, będzie ostatnim aktem tej tragedii, jaką była II wojna światowa i że wszyscy wyciągną z niej lekcję, która posłuży do przywrócenia pokoju i porozumienia między narodami. Wierzę w Niemcy”.
Co się stało z ciałami zbrodniarzy?
Egzekucja trwała 103 minuty, ale nie była szybka. Główny kat, sierżant Woods, tak bardzo nienawidził zbrodniarzy, a zwłaszcza wojskowych, że zamieścił zbyt krótki lub zbyt długi stryczek, przez co skazani się dusili. Wojskowi, czyli Keitel i Jodl dusili się prawie przez pół godziny, a Julius Streicher, mimo to, że nie był wojskowym, ale wykazywał tak antysemickie tyrady, że zanim wyzionął ducha, Woods zmiażdżył mu stryczkiem krtań.
Woods przechwalał się później ze swojego „osiągnięcia”: „Dziesięciu ludzi w ciągu 103 minut? Szybka robota”.
Po egzekucji na salę wniesiono ciało Goeringa, po czym zrobiono każdemu ciału zdjęcie. Gdy zaczęło świtać, spalono ciała zbrodniarzy i rozsypano nad rzeką Izerą, aby nikt nie zrobił zbrodniarzom grobów. Ci, którzy nie zostali skazani na śmierć, zostali osadzeni w więzieniu Spandau, które zostało wyburzone w 1987 roku po śmierci (prawdopodobnie samobójczej) Rudolfa Hessa. Trzech z oskarżonych (Franz von Papen, Hans Fritzsche i Hjalmar Schacht) zostali uniewinnieni, mimo sprzeciwu sędziów z ZSRR.
Źródło: "Dziennik Norymberski" autorstwa Marka Gustava Gilbert
