Tajemnicze i ciekawe. Kamień ze stopami dziecka na Pomorzu

Jeziora Kamień, Orle i Smołowe położone są blisko siebie, wręcz ze sobą graniczą. To akweny o nieskazitelnej czystości wody. Z urozmaiconą linią brzegową. Występuje w nich rzadka lobelia - roślina będą reliktem borealno-atlantyckim. Oczywiście jest więcej rzadkich roślin. A można tu i spotkać rzadkie gatunki ptaków, jak np. bociana czarnego.

Wszystkie jeziora mają status rezerwatów, a więc są ściśle chronione. Nie można się tutaj kąpać, itd. Nie zawsze tak było. Przed 1939 roku, ten rejon tętnił turystycznym życiem. Szczególnie, jeśli chodzi o jezioro Kamień. Przy jego brzegu zorganizowano miejskie kąpielisko (4 kilometry od Miastka) z pomostami dla kąpiących się i wędkarzy. Działała kawiarnia z tarasem. Były domki letniskowe, przebieralnie, niezliczona liczba ławek. Miejsce intensywnie reklamowano w wielu turystycznych prospektach. Jeszcze długo po wojnie, mieszkańcy mówili o jeziorze kamień "budki" (od domków letniskowych).

Niedaleko jeziora Kamień, przy niebieskim szlaku turystycznym, znajduje się głaz z odbitymi stopami dziecka. Tak bynajmniej mówią o tym legendy. A jest ich kilka. W niemieckiej literaturze można znaleźć zapisy przedwojennych nauczycieli, opowiadających o 7-letniej dziewczynce, której los nie szczędził przykrości. Są też polskie opowieści na ten temat. Oto jedna z nich:

Zła matka wysłała córkę na jagody (w innej wersji matka nie jest zła, a jest biedna). Dziewczynka długo szukała jagód. W lesie spotkała rozbójnika. Zaczął gonić dziewczynkę. Ta uciekała, aż w pewnym momencie na jej drodze pojawił się duży kamień. Dziewczynka nie mogła się na niego wdrapać. I stała się rzecz niemożliwa. Kamień stał się miękki. Dziewczynka wdrapała się dzięki temu na niego. I stąd jej odbite stopy. Kiedy złoczyńca ją dogonił, kamień z powrotem stał się twardy. Kiedy rozbójnik próbował na niego wejść, spadł i zginął. Inna wersja tej legendy mówi, że dziewczynkę przed złą macochą uratowała wilczyca, bo na kamieniu poza stopami dziecka, ma też być łapa wilka.

Jeszcze bliżej jezior Kamień i Orle jest kolejny głaz, tym razem bardziej osadzony w realiach. To pomnik, który ponad 100 lat temu poświęcono feldmarszałkowi Blucherowi. Wykuto w nim napis: Dem Andenken Bluchers (Pamięci Bluchera). Obecnie litery są już zatarte.

Gebhard Leberecht von Blucher stacjonował w Miastku w latach 1787-1794. Wtedy sprowadził tu całą swoją rodzinę. W Miastku spoczęła jego pierwsza żona, baronowa Caroline Amelie von Mehling. Blucher był jednym z wodzów pruskich, który pokonał Napoleona.

Ponad 100 lat temu w tym rejonie był lasek-park podmiejski z trasami spacerowymi. Niedaleko pomnika znajdowały się drewniane miejsca do wypoczynku. Dzisiaj nie ma już po nich śladu. Miejsce, w którym znajduje się pomnik, też już nie przypomina parku. Sto lat temu inaczej biegła przy nim droga. Dzisiaj jezdnia jest jakby w wąwozie. Wtedy droga była na równi z parkiem. Dodajmy, że współcześnie głaz jest pomnikiem przyrody.