Cud nad Wisłą. Jak wojska polskie rozbiły Bolszewików

Bitwa Warszawska, czyli "Cud nad Wisłą" rozpoczęła się 13 sierpnia 1920 roku. Tego dnia wojska Armii Czerwonej, dowodzone przez marszałka Michaiła Tuchaczewskiego, zbliżyły się do Warszawy. Walka była nieuchronna, już kilka tygodni wcześniej planowano obronę kraju. 3 lipca 1920 powołano Radę Obrony Państwa. Na apel Rady zaczęły napływać liczne rzesze ochotników. Ich liczba wynosiła około 80 tys. Początkowo zamierzano sformować armię ochotniczą, ale marszałek Józef Piłsudski zdecydował o tworzeniu batalionów. Uformowano tylko jedną dywizję armii ochotniczej.

W lipcu 1920 roku powołano do służby roczniki od 1890 do 1894 i w przełomowych momentach sierpnia 1920, pomimo ogromnych strat, liczebność wojska przekroczyła 900 tys. żołnierzy. W oficjalnych statystykach walk widnieje jednak, że siły Polskie miały 113–123 tys. żołnierzy, 500 dział, 1780 karabinów maszynowych, a także dwie eskadry samolotów. Bolszewicy mieli 104–114 tys. żołnierzy, 600 dział oraz 2450 karabinów maszynowych. W skład ich armii wchodziło 19 dywizji strzelców, 2 brygady strzelców, 2 dywizje kawalerii i oddział zbiorczy Grupy Mozyrskiej.

Jesteśmy na Google News. Dołącz do nas i śledź Portal i.pl codziennie. Obserwuji.pl!

Walki toczyły się od południa kraju po Włodawę nad Bugiem, na północ po Działdowo. Na Froncie Północnym walczyła armia generała Józefa Hallera oraz generała Franciszka Latinika. 14 sierpnia doszło do zadania ciosu Bolszewikom na Froncie Północnym. Zrobiła to grupa samego Józefa Piłsudskiego. Przełamał on pozycje słabej Grupy Mozyrskiej pod miejscowościami Kock i Cycow, a następnie wyszedł na tyły Armii Czerwonej, która frontalnie atakowała Warszawę. Wywołał popłoch w szeregach wroga, doprowadzając finalnie do wycofywania się Armii Czerwonej. Przez kolejne dni, Wojsko Polskie przeważało i zwyciężało podczas kolejnych starć. Sam Lenin uważał klęskę w Bitwie Warszawskiej jako swoją „ogromną porażkę. Walki zakończyły się ostatecznym zwycięstwem Polski 25 sierpnia 1920 roku.

Wojsko Polskie straciło w walkach 4,5 tys. żołnierzy. 22 tysiące zostało rannych. Zaginęło około 10 tys. ludzi. Armia Czerwona straciła w walkach 25 tys. żołnierzy. Do niewoli trafiło ich 65 tysięcy. We wrześniu tego samego roku Bolszewicy próbowali wznowić atak na Polskę, jednak Wojsko Polskie zwyciężyło w bitwie nad Niemnem. Odbyła się ona w dniach 20-28 września 1920.

Bitwa Warszawska jest nazywana także Cudem nad Wisłą. To określenie stworzył Stanisław Stroński, czyli filolog romanista, publicysta i polityk związany z ruchem narodowym, wiceprezes i minister w Rządzie RP na uchodźstwie. Po raz pierwszy ten termin pojawił się w debacie publicznej, padając z ust Wincentego Witosa. Termin ten łączy termin „Cud nad Wisłą” z dniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, Królowej Korony Polskiej. Obu terminom sprzeciwia się prof. Lech Wyszczelski, polski historyk wojskowości. Profesor woli używać terminu „Bitwa na przedpolach Warszawy”. Dlaczego?

Według profesora Warszawa nie była celem głównych sił bolszewickich. Na stolicę nie spadł żaden pocisk, a cała bitwa toczyła się na obszarze, który wynosił aż 450 kilometrów.

Źródło: Historia.org/i.pl