Posąg został odnaleziony przez chłopa w okolicach teatru na terenie osiedla w Adamas obok głównego portu greckiej wyspy Milos. Wykupił go żeglarz Jules Dumont d'Urville w imieniu francuskiego ambasadora w Turcji. Samą rzeźbę wykonał zaś anonimowy twórca ze szkoły rodyjskiej, prawdopodobnie był to Aleksander z Antiochii.
Według podań figura w momencie transakcji była kompletna. Bogini straciła ręce, kiedy statek d'Urville roztrzaskał się o skały. Zniszczeniu uległa także podstawa, na której znajdowało się nazwisko twórcy.
Symbol kobiecego piękna
Wenus z Milo
(fot. Wikimedia Commons/mzopw/[1])
Zdaniem historyków sztuki rzeźba powstała około 130-100 r. p.n.e. Figura wykonana jest z marmuru paryskiego. Ma ponad dwa metry wysokości. Posąg ma odsłonięte ciało, aż do bioder. Poniżej ciało zasłania szata, drapowana charakterystycznie dla sztuki starożytnej. Lewa noga jest oparta na wzniesieniu. Prawdopodobnie jest nim żółw, który symbolizował kształt Ziemi. Sylwetka ma wyraźnie zaznaczone wcięcie w talii i krągłe piersi. Twarz greckiej bogini wydaje się delikatna i spokojna.
Ciężar figury opiera się na prawej nodze. Cała kompozycja pozostaje jednak swobodna ze względu na delikatnie opadające szaty. Rzeźbę można oglądać z każdej strony, co sprawia, że jest trójwymiarowa. Artysta zadbał o najmniejsze szczegóły, co widać głównie dzięki zdobieniom i marszczeniom materiału.
Propaganda mówi: Piękna!
Wenus z Milo swoją sławę zyskała dzięki… propagandzie. W 1815 roku, w wyniku ustaleń Kongresu Wiedeńskiego Francja musiała oddać rzeźbę Wenus Medycejskiej do muzeum we Florencji. Posąg został skradziony kilkanaście dni wcześniej. Wtedy uważano ją za arcydzieło.
Stratę dzieła miało zrekompensować Luwrowi podarowanie mu posągu Wenus z Milo. Artyści i pracownicy muzeum zaczęli z uporem twierdzić, że podarunek jest piękniejszy od posągu Wenus Medycejskiej. Akcja propagandowa okazała się bardzo skuteczna. Od 1821 rzeźba znajduje się w Luwrze.
Celem twórcy rzeźby było pokazanie ideału kobiecego piękna. Wenus, czyli Afrodyta w mitologii greckiej była boginią miłości i piękna. Zostało to podkreślone przez jabłko, jakie trzymała w jednej z rąk. Była to nagroda od Parysa, który wręczył złoty owoc z ogrodu Hesperyd najpiękniejszej kobiecie.
Oprac. na podstawie artykułu z Wikipedii, autorstwa, udost. na licencji CC-BY-SA 3.0
[1] Zdjęcie udostępnione jest na licencji:
Creative Commons
Uznanie autorstwa - Na tych samych warunkach. 2.5.
