ENIAC do 1975 roku był uważany za pierwszy komputer na świecie. Posiadał on właściwości przetwarzania równoległego i oddzielnie funkcjonujące moduły jednostki arytmetycznej oraz pamięci. ENIAC został zaprojektowany przez J.P. Eckerta i J.W. Mauchly'ego na Uniwersytecie Pensylwanii. Komputer ważył ponad 27 ton i zajmował powierzchnię 140 metrów kwadratowych. Był używany głównie do obliczeń związanych z balistyką, wytwarzaniem broni jądrowej, prognozowaniem pogody, projektowaniem tuneli aerodynamicznych i badaniem promieniowania kosmicznego.
Projekt wrzucony na dno szuflady
Komputer ENIAC
(fot. Wikimedia Commons/Unknown/[1])
ENIAC jest owocem pracy trójki specjalistów: doktora fizyki Johna W. Mauchly'ego, inżyniera elektroniki Johna Prespera Eckerta oraz doktora matematyki, porucznika armii USA, Hermana Heine Goldstine'ego, którzy wpadli na pomysł budowy elektronicznej maszyny liczącej. Jednak dopiero kiedy Mauchly rozpoczął naukę na Uniwersytecie Pensylwanii i spotkał tam Eckerta, oboje wzięli się za projektowanie wielkiego kalkulatora. Przekazali go oni członkowi Zarządu Uniwersytetu Pensylwanii, który zajmował się służbowo kontaktami z rządem USA. Ten jednak nie wykazał zainteresowania projektem i odłożył go do biurka. Na szczęście Goldstine poszukiwał szybkiego sposobu na wykonywanie różnych obliczeń, który pomógłby mu w pracy w ośrodku obliczeniowym USA. O swoim problemie opowiedział jednemu ze studentów, który znał Mauchly'ego i tak rozpoczęła się współpraca Mauchly'ego, Eckerta i Goldstine. Praca przy ENIAC-u przebiegała sprawnie. W badaniach brały udział także kobiety w tym: Ruth Teitelbaum, Kathleen McNulty Mauchly Antonelli, Jean Jennings Bartik, Frances Snyder Holberton, Marlyn Wescoff Meltzer i Frances Bilas Spence.
5 czerwca 1943 roku uruchomiono tajny "Projekt PX", którego koszty ustalono na 150 tys. dolarów. Maszynę oddano do badań dwa lata później. 30 czerwca 1946 roku przekazano ENIAC-a armii, która pokwitowała odbiór "Protokołu PX".
Maszyna gigant
ENIAC-a tworzyły dwie ustawione w prostokącie 12 m na 6 m pomalowane na czarno szafy z blachy stalowej. Każda z nich miała wysokość 3 m. W nich umieszczono ponad 18 tys. lamp elektronowych. Maszyna pobierała łącznie 140 KW mocy. ENIAC w odróżnieniu od komputerów współczesnych rachował w systemie dziesiętnym. Jego prędkość jak na tamte czasy była zaskakująca. Komputer miał budowę modułową. Jego architektura opierała się na zhierarchizowanych układach o zmiennej złożoności. Podstawowymi elementami maszyny były akumulatory.
Operatorzy ENIAC-a mieli do dyspozycji trzy stoły funkcyjne do wprowadzania liczb lub instrukcji do kalkulatora. Na każdym z nich można było zarejestrować 104 informacje na 14 pozycjach. Pulpity były obsługiwane ręcznie. Po uruchomieniu plansz trzeba było nastawić 4368 komutatorów. Całość danych musiała być wprowadzona przed rozpoczęciem pracy. Zmiany zajmowały za dużo czasu, a błędy powodowały dużo opóźnień i zacięć.
Maszyna służyła w wojsku dość długo, obliczając nie tylko tablice balistyczne, ale też analizując warianty budowy bomby wodorowej. ENIAC zakończył pracę 2 października 1955 roku, o godz. 23.45. Jego części udało się ocalić. Część z nich znajduje się w Smithsonian Institution w Waszyngtonie.
Oprac. na podstawie artykułu z Wikipedii, autorstwa, udost. na licencji CC-BY-SA 3.0
[1] Zdjęcie udostępnione jest na licencji:
Creative Commons
Uznanie autorstwa - Na tych samych warunkach. 2.0.
