Po dojściu nazistów do władzy w Niemczech, system prawny został przystosowany do zwalczania wrogów reżimu za pomocą ustaw wyjątkowych. Początkowo orzekaniem zajmowały się sądy powszechne, jednak wkrótce zostały one uznane za niedostatecznie elastyczne w eliminowaniu przeciwników politycznych. Ustawa z 21 lutego 1933, która wprowadziła sądy specjalne umożliwiła szybsze i szersze stosowanie represji politycznych przez reżim narodowosocjalistyczny.
Sądy specjalne sądziły przestępstwa z ustawy "o ochronie narodu i państwa", a także z ustawy "o obronie przed podstępnymi atakami na rząd". Proces przed sądem specjalnym odbywał się w trybie przyspieszonym. Na wniosek oskarżyciela, przewodniczący sądu wydawał w ciągu 3 dni, decyzję o wyznaczeniu rozprawy głównej. Wyrok sądu był ostateczny i nie podlegał odwołaniu do wyższej instancji.
Zakres działalności sądów specjalnych rozszerzono po wyroku Sądu Rzeszy w procesie o podpalenie Reichstagu. Naziści wykorzystali werdykt do pozbawienia Sądu Rzeszy prawa do sądzenia spraw w zakresie zdrady głównej i zdrady kraju. W tym celu powołano 24 kwietnia 1934 osobne sądy specjalne - Trybunały Ludowe (niem. Volksgerichtshof). W składzie Trybunału Ludowego było 5 sędziów, 2 zawodowych i 3 honorowych (mianowanych przez Hitlera, a od jego wyroku nie było odwołana. Od 1 grudnia 1936 Trybunał Ludowy sądził także sprawy o sabotaż gospodarczy.