Kamfora, która leczy

Meduna urodził się w Budapeszcie w 1896 roku. Jego rodzicami byli Ferenc i Gizella z domu Eissler. Studiował medycynę na Uniwersytecie Semmelweisa w Budapeszcie. Podczas I wojny światowej służył na froncie włoskim.

Meduna zainteresował się neurologią i wkrótce znalazł zatrudnienie w Węgierskim Międzyuczelnianym Instytucie Badań Mózgu w Budapeszcie Zajmował się wówczas budową i rozwojem przysadki mózgowej i mikrogleju, neuropatologią zatrucia ołowiem, awitaminozami i innymi zagadnieniami.

W 1927 przeniósł się do Instytutu Psychiatrycznego i podjął badania psychopatologiczne. Zainteresował się zaobserwowanym przez siebie antagonizmem schizofrenii i padaczki: stwierdził, że u 16% chorych z padaczką u których rozwinęły się objawy psychotyczne, doszło do remisji napadów padaczkowych. Odwrotna zależność również się sprawdzała: spośród 6000 pacjentów z schizofrenią jedynie 20 miało padaczkę.

Doprowadziło go to do pomysłu, by leczyć schizofrenię napadami padaczkowymi. Wśród substancji, których używał by bezpiecznie wywołać drgawki u swoich pacjentów, były alkaloidy: strychnina, tebaina, koramina, kofeina i brucyna.

Ostatecznie uznał, że olejowy roztwór kamfory jest skuteczny u zwierząt, jak i u ludzi. Nie chcąc ryzykować swojej kariery, eksperymenty przeprowadzał w podbudapeszteńskim zakładzie psychiatrycznym Lipótmező. 23 stycznia 1934 podjął próbę wstrzyknięcia kamfory 33-letniemu pacjentowi w ciężkiej katatonii. Po zaledwie pięciu wstrzyknięciach, katatonia i objawy psychotyczne zostały zniesione. Łącznie, spośród 26 pacjentów całkowitą poprawę osiągnięto u 10, a częściową u trzech.

Opublikował wyniki swoich badań w 1935. Dwa lata później wydał monografię w języku niemieckim Die Konvulsionstherapie der Schizophrenie, w której opisał wyniki leczenia u 110 pacjentów.

Oprac. na podstawie , autorstwa, udost. na licencji CC-BY-SA 3.0