Latające statki wylądowały na Śnieżce

Historia obserwacji meteorologicznych na Śnieżce sięga 1824 roku. Początkowo prowadzone były w kaplicy pw. św. Wawrzyńca, która zaadaptowana była na schronisko turystyczne i miały charakter nieregularny. W 1889, z inicjatywy Johanna Pohla, w schronisku po stronie śląskiej uruchomiono stację meteorologiczną II klasy.

W 1897 powstał projekt budowy oddzielnego budynku obserwatorium. Budowę rozpoczęto dwa lata później. Budynek służył pomiarom od 5 lipca 1900 jako obserwatorium meteorologiczne I klasy. Miał kształt trzykondygnacyjnej wieży o wysokości 16 m z dwoma niewielkimi tarasami na dachu.

Szkielet konstrukcyjny budynku stanowiły bale dębowe i modrzewiowe, spięte śrubami o długości do 4 m. Szkielet był wypełniony kostką azbestowo-korkową grubości 18 cm, powleczoną jutą nasączoną gipsem. Zewnętrzną warstwę izolacyjną stanowiły deski i papa, natomiast od wewnątrz płyta pilśniowa. Wieża stabilizowana była przez warstwę kamieni o masie 5 ton, umieszczonych pod tarasem. Całość zakotwiczona była w skalnym podłożu stalowymi linami. Budynek był zabezpieczony również przed uderzeniem pioruna trzema piorunochronami. Pomiary prowadzono na tarasach oraz w ogródku meteorologicznym, zlokalizowanym po stronie austro-węgierskiej.

Budynek przetrwał I i II wojnę światową. 16 lipca 1945 obserwacje w budynku zaczęła prowadzić polska służba meteorologiczna. Budowla poddawana była trudnym warunkom atmosferycznym panującym na szczycie. Budynek był wielokrotnie remontowany.
W połowie lat 50. XX wieku postanowiono o budowie nowego obserwatorium, ale realizację rozpoczęto dopiero w drugiej połowie lat 60. W okresie od 1 stycznia 1975 prowadzono obserwacje porównawcze w starym i nowym obserwatorium. Pomiary w starym budynku zakończono 23 października 1976.

Planowano rozebrać budynek i przetransportować go w inne miejsce, gdzie po złożeniu miał pełnić funkcję muzeum poświęconego meteorologii. W 1978 Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej przekazał obiekt za "symboliczną złotówkę" miastu Karpacz. Miał on zostać przeniesiony w pobliże Muzeum Sportu i Turystyki, nigdy jednak to zamierzenie nie doczekało się realizacji. W 1989 niszczejący od 13 lat budynek rozebrano w sposób nieuwzględniający jego rekonstrukcji.

Nowy budynek obserwatorium wzniesiono w latach 1966-1974, kilka metrów na zachód od miejsca, gdzie zlokalizowane było dawne polskie schronisko na Śnieżce. Konstrukcja powstała z żelbetu, stali, aluminium i szkła.

Projektantami budynku byli architekt dr inż. Witold Lipiński (późniejszy prof. zw. dr hab. inż.) i architekt mgr inż. Waldemar Wawrzyniak (późniejszy dr hab. inż.) z Politechniki Wrocławskiej, którzy wygrali konkurs SARP na projekt budynku.

Budynek ma formę trzech połączonych ze sobą brył w kształcie dysków (czasami nazywanych również talerzami lub spodkami, w związku z podobieństwem do latających talerzy).

Witold Lipiński tak tłumaczył kształt budowli: W latach pięćdziesiątych wiele mówiło się o niezidentyfikowanych pojazdach latających, a mnie zawsze fascynowały linie krzywe i kuliste przestrzenie - postanowiłem, że obserwatorium na Śnieżce będzie miało kształt talerzy.

Konstrukcję dysków stanowi stalowa kratownica, oparta centralnie na betonowym fundamencie. W założeniu budynek miał zastąpić stare obserwatorium oraz stare schronisko z 1862, w związku ze złym stanem technicznym budynków i wzrostem ruchu turystycznego.

Docelowo nie przewidziano jednak w nim funkcji noclegowych, lokalizując w obiekcie tylko obserwatorium i restaurację. Realizacja nowego budynku obserwatorium uzyskała wyróżnienie na Światowej Wystawie Architektury w Meksyku. Prowadzenie obserwacji w nowym budynku rozpoczęto 1 stycznia 1975. Obserwatorium kierowali m.in.: Tadeusz Hołdys i Józef Pawłowski. Obecnie kierownikiem jest Piotr Krzaczkowski.

[1] Zdjęcie udostępnione jest na licencji
Creative Commons
Uznanie autorstwa - Na tych samych warunkach. 3.0. Niemcy

Oprac. na podstawie artykułu z Wikipedii, autorstwa, udost. na licencji CC-BY-SA 3.0