Kwatera na Łączce to fragment Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie, gdzie znajdują się szczątki pomordowanych przez stalinowski aparat represji, często w więzieniu mokotowskim. Stanowi także symboliczny grób z pomnikiem na tym cmentarzu. W Kwaterze Ł od połowy 1948 r. chowane były potajemnie ciała osób zamkniętych w więzieniu mokotowskim.
Dr hab. Krzysztof Szwagrzyk (ur. 15 lutego 1964 w Strzegomiu) jest polskim historykiem, naczelnikiem Oddziałowego Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej we Wrocławiu. Pełni także funkcję pełnomocnika prezesa IPN ds. poszukiwań nieznanych miejsc pochówku ofiar terroru komunistycznego 1944-1956.
Witold Pilecki - ps. „Witold” i „Druh”, był żołnierzem Armii Krajowej i współzałożycielem Tajnej Armii Polskiej. Walczył w szeregach polskiego wojska już w trakcie wojny polsko-bolszewickiej, a także podczas kampanii wrześniowej. Po klęsce i poddaniu się polskiego wojska przeszedł do konspiracji. W 1940 r. podjął się misji przedostania do obozu Auschwitz-Birkenau i zdobycia informacji o panujących tam warunkach przetrzymywania więźniów. Przebywając w tym obozie, pod fałszywą tożsamością zorganizował ruch oporu oraz przesyłał raporty do głównej kwatery AK. Trzy lata później udało mu się uciec z obozu. Następnie Pilecki brał udział w powstaniu warszawskim, po czym dostał się do niemieckiej niewoli. Szybko został z niej uwolniony. Po opanowaniu Polski przez komunistów zorganizował siatkę wywiadowczą i nie podporządkował się rozkazowi gen. Andersa, zgodnie z którym wobec groźby aresztowania powinien uciec z Polski. Pułkownik Pilecki został aresztowany w 1947 r. i poddany torturom przez oprawców z UB. W końcu oskarżono go o działalność wywiadowczą na rzecz polskiego rządu na emigracji. W 1948 r. stalinowski sąd skazał go na karę śmierci. Wyrok wykonano w mokotowskim więzieniu na ulicy Rakowieckiej poprzez strzał w tył głowy. Witolda Pileckiego uśmiercił Piotr Śmietański, zwany „Katem z Mokotowa”. Pułkownik Pilecki został uznany za jednego z sześciu najodważniejszych ludzi ruchu oporu podczas II wojny światowej.
Hieronim Dekutowski (siedzi na zdjęciu), pseudonim „Zapora”, był Żołnierzem Polskich sił Zbrojnych na Zachodzie, cichociemnym, dowódcą oddziałów partyzanckich AK oraz Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. Przed 1939 r. był harcerzem, a w kampanii wrześniowej prawdopodobnie walczył w obronie Lwowa. Potem znalazł się we Francji, gdzie służył w ramach odrodzonej Armii Polskiej. Był też aktywny w polskich oddziałach w Wielkiej Brytanii, gdzie został zaprzysiężony jako cichociemny. Z kolei w 1943 r. trafił do Polski i wstąpił w szeregi AK. Uratował wiele ludności cywilnej, w tym ukrywających się Żydów, starł się też wiele razy z niemieckimi oddziałami. W lipcu 1944 r. nie posłuchał rozkazu zwierzchników dotyczącego złożenia broni i ukrywał się w AK-owskich kwaterach. Od stycznia 1945 r. przeszedł do konspiracji i w warunkach partyzanckich postanowił zwalczać komunistyczne formacje, takie jak UB. Hieronim Dekutowski wpadł w ręce komunistów 16 września 1947 r. Od 19 września 1947 do 1 czerwca 1948 przechodził przez okrutne śledztwo, zakończone rozprawą sądową. „Zapora” i jego podkomendni, przebrani z powodu groźby odbicia w mundury Wehrmachtu, usłyszeli wyroki kilkukrotnej kary śmierci. Dekutowski został stracony 7 marca 1949 roku. Jego ostatnie słowa brzmiały: „Przyjdzie zwycięstwo! Jeszcze Polska nie zginęła!”.
