Główne trzęsienie uderzyło San Francisco i wybrzeże północnej Kalifornii o godzinie 5:12 nad ranem 18 kwietnia. Główny wstrząs epicentrum wystąpił niedaleko brzegu, około 3 km od miasta.
Obszar epicentralny miał kształt wąskiego pasa biegnącego wzdłuż uskoku San Andreas na północ, jak i na południe, o całkowitej długości 477 km. Obszar na którym wstrząsy były tak silne, że zawaleniu uległy wszystkie kominy, liczył 110 km szerokości.
Według zapisów sejsmografów z Berkeley, trzęsienie trwało 65 sekund, zaś w samym San Francisco zniszczenia zostały dokonane w czasie 40 sekund.
Wstrząsy miały charakter pulsacyjny. Trzęsienie było odczuwalne od Oregonu do Los Angeles (a więc na długości 1170 km wzdłuż wybrzeży Pacyfiku), a także w głąb kraju do miejscowości Winnemucca w centralnej Nevadzie. Wstrząsy wtórne występowały w tym rejonie jeszcze przez półtora roku. Klęska i spowodowane nią pożary zostały zapamiętane jako jedna z najgorszych naturalnych katastrof w historii Stanów Zjednoczonych.
W tym czasie odnotowano tylko 567 wypadków śmiertelnych; liczba została podana przez rząd w obawie o nagły wzrost cen usług budowlanych i związanym z tym kosztem odbudowy miasta. Także w Chinatown zignorowano setki ofiar przypisując to rasizmowi panującemu w tamtych czasach. Dziś ta liczba została skorygowana i oszacowana na przynajmniej 3000. Większość przypadków śmiertelnych występowało w San Francisco.
Miasto powstało z popiołów
Chmury pyłów nad miastem po trzęsieniu ziemi
(fot. Wikimedia Commons)
Liczba osób, które pozostały bez dachu nad głową, figurowała w granicach od 225 do 300 tysięcy z całkowitej liczby populacji, która wynosiła 410 000. Połowa uchodźców uciekła przez zatokę do Oakland i Berkeley.
Gazety w tamtym czasie określiły park Golden Gate, Presidio, Panhandle i plaże między Ingleside a North Beach jako miejsca zapełnione namiotami zastępującymi ludziom domy. Dwa lata później, w 1908 roku, wiele z nich było w dalszym ciągu jedynym miejscem zamieszkania dla uchodźców.
Trzęsienie ziemi i pożary mogłyby pozostawić długookresowy i znaczący odcisk na postępie w rozwoju Kalifornii. W czasie katastrofy San Francisco było dziewiątym co do wielkości miastem w Stanach Zjednoczonych i największym na zachodnim wybrzeżu. Przez 60 lat miasto zdołało jednak zostać centrum finansowym, handlowym i kulturalnym zachodu: operowało najbardziej wpływowym portem na zachodnim wybrzeżu i było "bramą do Pacyfiku".
28 grudnia 2009 w wieku 107 lat zmarła Jeanette Scola Trapani, uważana była za najstarszą ocalałą z katastrofalnego trzęsienia ziemi w San Francisco w 1906 roku.
Oprac. na podstawie artykułu z Wikipedii, autorstwa, udost. na licencji CC-BY-SA 3.0
