11 grudnia 1981 roku Muhammad Ali ostatni raz stanął w ringu. Przegrał na punkty

Muhammad Ali urodził sie 17 stycznia 1942 w Louisville. W 1960 zdobył złoty medal podczas Igrzysk Olimpijskich w Rzymie. Tak rozpoczęła się jego legendarna zawodowa kariera bokserska.

Ali był jedynym bokserem w historii, który trzykrotnie zdobył tytuł mistrza świata wszechwag i skutecznie bronił go aż dziewiętnaście razy. Stoczył 61 walk, wygrał 56 pojedynków (z czego 37 przez nokaut). Poniósł tylko 5 porażek.
Budził szacunek nie tylko przeciwników w ringu. Przeszedł na islam i znany był ze swych poglądów antywojennych, które nie raz demonstrował w kontekście amerykańskiej interwencji w Wietnamie.

Obecnie zmaga się z chorobą Parkinsona. Lekarze uważają, że jest ona spowodowana stylem walki boksera, który przez nisko trzymaną gardę często wręcz zapraszał przeciwnika do uderzenia go i przyjmował wiele ciosów.

Zaraz po zdobyciu mistrzostwa olimpijskiego Ali przeszedł na zawodowstwo. Pierwszą profesjonalną walkę stoczył 29 października 1960 roku z Tunneyem Hunsakerem, wygrywając na punkty. Pierwszy tytuł mistrza świata zdobył w 1964 roku, w wieku 22 lat pokonał ówczesnego mistrza, Sonny'ego Listona.

Po zakończeniu walki Ali biegał po ringu, krzycząc do mikrofonów "I shook up the world" (Wstrząsnąłem światem) oraz "I am the greatest" (Jestem największy). Zdjęcia z tej legendarnej walki obiegły cały świat.

W rewanżu, rozegranym w maju 1965, Liston ponownie przegrał z Alim, tym razem znokautowany już w połowie pierwszej rundy. Przez następne dwa lata Ali z powodzeniem bronił tytułu w walkach, m.in. z Floydem Pattersonem, niemieckim mistrzem Europy, Karlem Mildenbergerem, George'em Chuvalo, Henrym Cooperem, Brianem Londonem, Clevelandem Williamsem, Erniem Terrellem i Zorą Folleyem.

W 1967 roku Ali został skazany na karę więzienia w zawieszeniu za odmowę służby wojskowej i wyjazdu na wojnę do Wietnamu. Skutkiem wyroku było odebranie paszportu, tytułu mistrza świata boksu oraz licencji profesjonalnego boksera.

Przez trzy lata Ali nie mógł walczyć ani opuszczać terytorium USA. Zarabiał na życie jako propagator islamu, brał udział w reklamach, przedstawieniach telewizyjnych oraz teatralnych.

Jako bokser mógł stoczyć jedynie zainscenizowaną dla kamer walkę przeciwko wielkiemu poprzednikowi, byłemu mistrzowi świata w latach 1952-1956, Rocky'emu Marciano. W końcu, po procesie apelacyjnym, wyrok został uchylony. W roku 1970, gubernator stanu Georgia wydał zezwolenie na udział Alego w walce. 26 października w Atlancie Muhammad Ali powrócił na ring, wygrywając z Jerrym Quarrym w 3. rundzie przez KO.
8 marca 1971 Ali spotkał się z Joe Frazierem legitymującym się bilansem 26-0. Walka w Madison Square Garden pomiędzy dwoma niepokonanymi bokserami została nazwana "Pojedynkiem stulecia" i rzeczywiście, do dziś pozostaje w annałach zawodowego boksu. Frazier wygrał jednogłośnie (na punkty), posyłając Alego na deski w finałowej, 15. rundzie (knock down) i tym samym przerywając passę jego 31 kolejnych zwycięstw.

Po następnych 10 wygranych w latach 1971-1973, w tym sześciu przed czasem, Ali spotkał się 31 marca 1973 z Kenem Nortonem. Norton w tym pojedynku doprowadził do drugiej porażki Alego, łamiąc mu szczękę.

Pół roku później Ali zrewanżował się Nortonowi, pokonując go na punkty. Po zwycięstwie w rewanżu nad kolejnym pretendentem, Joe Frazierem, w styczniu 1974, mógł zmierzyć się już z aktualnym mistrzem świata wszechwag, George'em Foremanem i walczyć o odzyskanie tytułu.

Walka, zorganizowana przez Dona Kinga w stolicy Zairu, Kinszasie, została nazwana "The Rumble in the Jungle" (Bijatyka w dżungli). Ali przyjął w tym spotkaniu niezwykłą taktykę. Wiedząc o tym, że Foreman zwykle wygrywał przez nokaut w pierwszych rundach, przez siedem pierwszych odsłon pozostawał w defensywie.

Opierał się o liny i przyjmował wszystkie ciosy Foremana na gardę, odpowiadając z rzadka ciosami prostymi. W ósmej rundzie Foreman był już krańcowo zmęczony, wtedy zupełnie nieoczekiwanie Ali błyskawicznie zaatakował, bezdyskusyjnie nokautując ustępującego mistrza.

Po walce obaj zawodnicy zaprzyjaźnili się. Film dokumentalny "When We Were Kings" autorstwa Leona Gasta, zdobył w 1996 Oscara w kategorii Film Dokumentalny. Podczas wręczenia nagrody na scenie pojawili się obaj ówcześni adwersarze, przy czym Foreman pomógł wchodzić po schodach cierpiącemu na chorobę Parkinsona Alemu, ilustrując przyjaźń między sportowcami.

1 października 1975 r. Don King z wielką pompą zorganizował następną walkę Alego, znów w egzotycznej scenerii, tym razem w Quezon City, a przeciwnikiem był Joe Frazier. Po morderczej 14-rundowej "Thrilla in Manila", rozgrywanej w olbrzymim upale, Ali zwyciężył, gdyż Frazier nie mógł wznowić walki. Zapuchnięte oczy uczyniły go niewidomym.

Po trzech walkach rozegranych w 1976 roku, Ali wystąpił w pojedynku wrestlerskim z mistrzem tej sztuki Antonio Inokim. Po 15 rundach pojedynek zakończył się remisem, ale Ali odniósł poważne obrażenia nóg. Potem stoczył jeszcze 3 zwycięskie pojedynki, w tym ze starym przeciwnikiem Kenem Nortonem.

W lutym 1978 r. stracił tytuł, przegrywając z mistrzem olimpijskim z Montrealu z 1976 r. Leonem Spinksem. Co prawda odzyskał tytuł pół roku później, rewanżując się Spinksowi, ale było to już ostatnie jego zwycięstwo.

27 czerwca 1979 roku ogłosił przejście na emeryturę, ale pół roku później wrócił na ring chcąc odzyskać tytuł, walcząc z Larry Holmesem. Niestety, nie dotrwał do końca pojedynku, trener Dundee poddał go po 10 rundach.

11 grudnia 1981 Ali stoczył swoją ostatnią w karierze walkę. Jednogłośną decyzją sędziów przegrał na punkty z Trevorem Berbickiem.

[1]Creative Commons
Uznanie autorstwa - Na tych samych warunkach. 2.0.

Oprac. na podstawie artykułu z Wikipedii, autorstwa, udost. na licencji CC-BY-SA 3.0