Joseph Fouché był członkiem Konwentu w okresie rewolucji francuskiej oraz ministrem policji podczas panowania Napoleona. Swój przydomek zyskał "dzięki" odpowiedzialności za masowe mordy w Lyonie podczas rewolucji.
W czasie rewolucji związał się z Robespierre'em i jakobinami, jednak już w 1794 roku został aresztowany za wystąpienia przeciwko Robespierre'owi i uwolniony w wyniku amnestii.
Po upadku dyktatury jakobinów został jednym z czołowych polityków w okresie rządów termidorian. Poparł przeprowadzony przez Napoleona zamach stanu i wprowadzenie konsulatu. W latach 1799-1802, 1804-1810 i podczas „stu dni“ był ministrem policji cesarza.
Po upadku Napoleona w 1815 roku, przeszedł na stronę Ludwika XVIII, został prezydentem rządu tymczasowego, a później ministrem policji. Zdymisjonowany, głównie za sprawą rojalistów, został mianowany ambasadorem w Dreźnie, a następnie oskarżony o królobójstwo i skazany w 1816 r. na dożywotnią banicję.
