Witold Pilecki urodził się 13 maja 1901 roku, w mieście Karelli w Ołońcu. Była to północno-zachodnia część Imperium Rosyjskiego. W młodości należał do harcerstwa, gdzie uczył się podstaw konspiracji. W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Walczył m.in. w Bitwie Warszawskiej. Dwukrotnie był odznaczony Krzyżem Walecznych.
Po wybuchu II wojny światowej działał w konspiracji. Został zatrzymany 19 września 1940 roku, gdy Niemcy przeszukiwali domy, aby brać do pracy w obozie Auschwitz wszystkich mężczyzn w wieku 18-40 lat, którzy nadają się do wykonywania morderczej pracy. Pilecki był wtedy w domu swojej kuzynki. Nie został zatrzymany siłą, sam dał się aresztować.
Do najsłynniejszego obozu koncentracyjnego, trafił w nocy z 21 na 22 września tego samego roku. Numerem obozowym Pileckiego stał się 4859. Rotmistrz zawiązał w niewoli Związek Organizacji Wojskowej, czyli ZOW. Zadaniem członków ZOW, było: podtrzymywanie na duchu kolegów, przekazywanie współwięźniom wiadomości z zewnątrz obozu, potajemne zdobywanie żywności i odzieży oraz jej rozdzielanie, przekazywanie wiadomości poza druty KL Auschwitz, przygotowanie własnych oddziałów do opanowania obozu podczas ewentualnego zaatakowania go z zewnątrz przez oddziały partyzanckie, z równoczesnym zrzutem broni i desant.
W nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 roku, Pilecki wraz z Janem Redzejem i Edwardem Ciesielskim postanowili uciec z obozu. Udało im się opuścić teren Auschwitz, co wydawało się wręcz niemożliwe. Udali się wzdłuż torów kolejowych do miasta Soły, a potem przepłynęli Wisłę łódką, którą znaleźli. Zatrzymali się na chwilę w Alwerni, gdzie posilili się jedzeniem. Dostali przewodnika, którym był niejaki Kazimierz Buczek. Poprowadził on Pileckiego i jego towarzyszy przez Tyniec, Wieliczkę i jej okolice, do Puszczy w Niepołomicach. Stamtąd Pilecki dotarł do Bochni i Nowego Wiśnicza. Przy pomocy Tomasza Serafińskiego skontaktował się z oddziałami Armii Krajowej i przekazał plan ataku na obóz koncentracyjny.
Plan odwetu nie został jednak wykonany. Dowództwo uznało, że siły AK nie oswobodzą obozu, przez liczebną przewagę żołnierzy niemieckich.
Witold Pilecki otrzymał stopień rotmistrza 11 listopada 1943 roku. W 1944 roku brał udział w Powstaniu Warszawskim, jako zastępca dowódcy Brygady Informacyjno-Wywiadowczej „Kameleon”-„Jeż”. Znowu dostał się do niewoli. Był osadzony w Murnau w Bawarii. Po zakończeniu II wojny światowej Pilecki został zatrzymany w maju 1947 przez bezpiekę i torturowany.
Śmierć rotmistrza Witolda Pileckiego. Był barbarzyńsko torturowany i zabity. Gdzie spoczywa?
„Był torturowany wręcz barbarzyńsko: zdarto mu paznokcie z nóg, miażdżono mu jądra, nadziewano go na nogę od stołka. Katowany był w sposób nieludzki” – powiedział syn Tadeusza Płużańskiego, posiłkując się opowieściami ojca.
15 marca 1948 roku, rotmistrz Witold Pilecki został skazany na karę śmierci. W drugiej instancji, 3 maja 1948, Najwyższy Sąd Wojskowy wyrok ten utrzymał w mocy. Wyrok wykonano dnia 25 maja w więzieniu na Rakowieckiej, poprzez strzał w tył głowy. Zrobił to Piotr Śmietański, zwany „Katem z Mokotowa”.
Mimo wielu poszukiwań nie wiadomo, gdzie znajduje się grób Witolda Pileckiego. Podejrzewa się, że jest pochowany w kwaterze na Łączce albo na terenie więzienia przy ulicy Rakowieckiej w Warszawie.
Źródło: IPN/ Oświęcim.pl
