Grób Śp. Szymona Wieczorka, powstańca śląskiego, oznaczony przez IPN znakiem pamięci „Tobie Polsko”. Był nietuzinkowym łącznikiem. WIDEO

Znak pamięci "Tobie Polsko" ma służyć oddaniu hołdu powstańcom śląskim, spoczywającym na cmentarzach oraz przypomnieć o tych postaciach, które na grobach znane są tylko z imienia i nazwiska, a odegrały znaczącą rolę w powstaniach śląskich w dążeniu do wolnej i niepodległej Polski oraz w walce o ojczysty język. IPN umożliwia zgłaszanie takich grobów, aby to zrobić należy pobrać stosowny formularz ze strony katowickiego IPN i wypełniony przesłać tradycyjną bądź elektroniczną pocztą na adres grobypowstancowslaskich@ipn.gov.pl . Pracownicy OBUWiM po ich otrzymaniu dokonują weryfikacji w oparciu o materiały źródłowe i opracowania. Po jej pozytywnym przejściu rozpoczynana jest również procedura uznania mogiły za grób weterana walk o wolność i niepodległość Polski. Po jej zakończeniu groby mogą zostać oznaczone znakiem pamięci „Tobie Polsko”.

W upamiętnieniu wzięła udział także rodzina powstańca i przedstawiciele władz samorządowych

Szymon Wieczorek urodził się 20 października 1898 r. w Kucobach (pow. oleski). Był synem Franciszka i Marii. W latach 1916-1918 odbywał służbę w wojsku niemieckim. Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska od 18 lutego 1919 r. do 5 lipca 1921 r. W 1919 r. zaangażował się w I powstanie śląskie. Brał wówczas udział w zniszczeniu łączności telefonicznej. Powstańcy przecinali druty telefoniczne na linii torów kolejowych w Łomnicy. Po zakończonych walkach powstańczych był zmuszony uchodzić z rodzinnej miejscowości. Ukrywał się w Wędzinach (pow. lubliniecki). Następnie wyjechał do Krakowa, gdzie brał udział w kursie dla działaczy plebiscytowych. W lutym 1920 r. wrócił do rodzinnego domu i ponownie zaangażował się w działalność propolską. Aktywnie działał podczas akcji plebiscytowej na terenie powiatu oleskiego. W czasie II powstania śląskiego pełnił funkcję łącznika. Rok później w kwietniu objął stanowisko zastępcy POW Górnego Śląska na powiat oleski. W 1921 r. brał czynny udział w III powstaniu śląskim, podczas którego pełnił rolę dowódcy plutonu łączności wchodzącego w skład 3 kompanii baonu podgrupy „ Butrym”.

Brał udział w toczonych walkach w okolicy Olesna. Po zakończeniu walk powstańczych był zmuszony ukrywać się na terenie Polski. Ponownie trafił do wsi Wędzina, gdzie przebywał wraz ojcem i dwoma braciami. W marcu 1922 r. osiedlił się wraz z rodziną w Lubecku. W latach międzywojennych pracował w urzędzie pocztowym w Lublińcu, jako nadzorca telefonów. Należał do Związku Powstańców Śląskich.

W pierwszych dniach września 1939 r. po wkroczeniu wojsk niemieckich na teren Polski, Szymon Wieczorek przyczynił się wysadzenia centrali telefonicznej w Lublińcu. W okresie okupacji niemieckiej pozostawał w ukryciu.

- Przez cały okres okupacji był ściągany listami gończymi w całej Generalnej Guberni i w całej III Rzeszy. Opowiadał mi osobiście taki epizod. Świetnie mówił po niemiecku, ponieważ musiał podczas I wojny światowej przymusowo służyć w armii niemieckiej. Posiadał fałszywe dokumenty, a przez długi czas pracował w Kędzierzynie w zakładach zbrojeniowych, ale wszystko na fałszywych dokumentach. Był też inaczej ucharakteryzowany. W 1943 roku kiedy szedł ulicami Wrocławia, został zatrzymany przez esesmana, który zapytał go: czy nie jest Pan Panem Wieczorkiem? Jego podobizny były wysłane po całej III Rzeszy - mówi Marian Filipiak, krewny.

- Jego reakcje sam osobiście mi inscenizował, odpowiedział po niemiecku esesmanowi: Co Ja Szymon Wieczorek? Taki zbrodniarz, Pan mnie obraził. Esesman odpowiedział, aby iść z nim na policję Gestapo i wszystko z nim wyjaśnić, ale po chwili przeprosił go, że pomylił się i źle rozpoznał go, że po całej Rzeszy szukają. Jego doskonały niemiecki i jego energiczna reakcja o tym zadecydowała. Po tej sytuacji wsiadł w pierwszy możliwy pociąg i dojechał do ostatniej stacji w północnej Polsce i tam musiał ustatkować się na nowo. Tak żył całą okupacje - mówi Marian Filipiak, krewny.

Po wyzwoleniu rozpoczął działalność społeczną w Związku Weteranów Powstań Śląskich, jak również w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, gdzie pełnił rolę prezesa w latach 1949-1965. Został odznaczony Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi, Śląskim Krzyżem Powstańczym oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 24 czerwca 1965 r. w Lublińcu.