Śp. Szymon Wieczorek walczący w powstaniach śląskich odznaczony przez IPN znakiem pamięci „Tobie Polsko”
Znak pamięci "Tobie Polsko" ma służyć oddaniu hołdu powstańcom śląskim, spoczywającym na cmentarzach oraz przypomnieć o tych postaciach, które na grobach znane są tylko z imienia i nazwiska, a odegrały znaczącą rolę w powstaniach śląskich w dążeniu do wolnej i niepodległej Polski oraz w walce o ojczysty język. IPN umożliwia zgłaszanie takich grobów, aby to zrobić należy pobrać stosowny formularz ze strony katowickiego IPN i wypełniony przesłać tradycyjną bądź elektroniczną pocztą na adres grobypowstancowslaskich@ipn.gov.pl . Pracownicy OBUWiM po ich otrzymaniu dokonują weryfikacji w oparciu o materiały źródłowe i opracowania. Po jej pozytywnym przejściu rozpoczynana jest również procedura uznania mogiły za grób weterana walk o wolność i niepodległość Polski. Po jej zakończeniu groby mogą zostać oznaczone znakiem pamięci „Tobie Polsko”.
W upamiętnieniu wzięła udział także rodzina powstańca i przedstawiciele władz samorządowych
Biogram śp. Szymona Wieczorka
Szymon Wieczorek urodził się 20 października 1898 r. w Kucobach (pow. oleski). Był synem Franciszka i Marii. W latach 1916-1918 odbywał służbę w wojsku niemieckim. Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska od 18 lutego 1919 r. do 5 lipca 1921 r. W 1919 r. zaangażował się w I powstanie śląskie. Brał wówczas udział w zniszczeniu łączności telefonicznej. Powstańcy przecinali druty telefoniczne na linii torów kolejowych w Łomnicy. Po zakończonych walkach powstańczych był zmuszony uchodzić z rodzinnej miejscowości. Ukrywał się w Wędzinach (pow. lubliniecki). Następnie wyjechał do Krakowa, gdzie brał udział w kursie dla działaczy plebiscytowych. W lutym 1920 r. wrócił do rodzinnego domu i ponownie zaangażował się w działalność propolską. Aktywnie działał podczas akcji plebiscytowej na terenie powiatu oleskiego. W czasie II powstania śląskiego pełnił funkcję łącznika. Rok później w kwietniu objął stanowisko zastępcy POW Górnego Śląska na powiat oleski. W 1921 r. brał czynny udział w III powstaniu śląskim, podczas którego pełnił rolę dowódcy plutonu łączności wchodzącego w skład 3 kompanii baonu podgrupy „ Butrym”.
Brał udział w toczonych walkach w okolicy Olesna. Po zakończeniu walk powstańczych był zmuszony ukrywać się na terenie Polski. Ponownie trafił do wsi Wędzina, gdzie przebywał wraz ojcem i dwoma braciami. W marcu 1922 r. osiedlił się wraz z rodziną w Lubecku. W latach międzywojennych pracował w urzędzie pocztowym w Lublińcu, jako nadzorca telefonów. Należał do Związku Powstańców Śląskich.
W pierwszych dniach września 1939 r. po wkroczeniu wojsk niemieckich na teren Polski, Szymon Wieczorek przyczynił się wysadzenia centrali telefonicznej w Lublińcu. W okresie okupacji niemieckiej pozostawał w ukryciu.
- Przez cały okres okupacji był ściągany listami gończymi w całej Generalnej Guberni i w całej III Rzeszy. Opowiadał mi osobiście taki epizod. Świetnie mówił po niemiecku, ponieważ musiał podczas I wojny światowej przymusowo służyć w armii niemieckiej. Posiadał fałszywe dokumenty, a przez długi czas pracował w Kędzierzynie w zakładach zbrojeniowych, ale wszystko na fałszywych dokumentach. Był też inaczej ucharakteryzowany. W 1943 roku kiedy szedł ulicami Wrocławia, został zatrzymany przez esesmana, który zapytał go: czy nie jest Pan Panem Wieczorkiem? Jego podobizny były wysłane po całej III Rzeszy - mówi Marian Filipiak, krewny.
[b]Zobaczcie zdjęcia z uroczystości/b]
- Jego reakcje sam osobiście mi inscenizował, odpowiedział po niemiecku esesmanowi: Co Ja Szymon Wieczorek? Taki zbrodniarz, Pan mnie obraził. Esesman odpowiedział, aby iść z nim na policję Gestapo i wszystko z nim wyjaśnić, ale po chwili przeprosił go, że pomylił się i źle rozpoznał go, że po całej Rzeszy szukają. Jego doskonały niemiecki i jego energiczna reakcja o tym zadecydowała. Po tej sytuacji wsiadł w pierwszy możliwy pociąg i dojechał do ostatniej stacji w północnej Polsce i tam musiał ustatkować się na nowo. Tak żył całą okupacje - mówi Marian Filipiak, krewny.
Po wyzwoleniu rozpoczął działalność społeczną w Związku Weteranów Powstań Śląskich, jak również w Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, gdzie pełnił rolę prezesa w latach 1949-1965. Został odznaczony Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi, Śląskim Krzyżem Powstańczym oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 24 czerwca 1965 r. w Lublińcu.
