Mimo że wywołana przez krach recesja gospodarcza trwała krótko i nastąpił po niej okres szybkiego wzrostu gospodarczego, zwiększone bezrobocie spowodowało protesty na obszarach miejskich.
Panika z 1857 była skutkiem boomu gospodarczego z lat 1852–1857, który opierał się na zakrojonej na szeroką skalę ekspansji kredytowej, co miało ogólnoświatowe konsekwencje. Wzrostowi cen, zysków oraz płac nominalnych towarzyszył wzrost cen akcji. Szczególnie duży wzrost odnotowały papiery wartościowe kompani górniczych oraz spółek kolejowych.
Pierwsze oznaki końca boomu pojawiły się wraz ze spadkiem sprzedaży w górnictwie i kolejnictwie dodatkowo spotęgowanym wzrostem kosztów produkcji. Następnie spowolnienie objęło przetwórstwo żelaza, przemysł stalowy i węglowy. Czynniki te wywołały kryzys, który szybko się rozprzestrzeniając, doprowadził do światowej recesji. 22 sierpnia 1857 wiele banków zawiesiło działalność.
Kryzys z 1857 w porównaniu do paniki z lat 1837-1843 był szybki i łagodny. Presja na pieniądz zmalała zimą i wiosną następnego roku gospodarka odżyła.
