Skoki na spadochronie w centrum Łodzi. Wieża spadochronowa wysoka na 48 metrów

Inicjatywa budowy wież wyszła z paramilitarnej organizacji Liga Ochrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej. Jej celem było umasowienie spadochroniarstwa w Polsce. Pod hasłem „Młodzież na spadochrony” rozpoczęto intensywne działania propagandowe: pojawiły się plakaty, różne tematyczne publikacje, spadochroniarstwo zagościło w prasie, radiu i kinie, docierając do ogromnej liczby obywateli. Najważniejszym osiągnięciem całej akcji była jednak budowa w różnych miastach kilkunastu wież spadochronowych służących to szkolenia adeptów tego sportu. Produkcją spadochronów wieżowych zajmowała się Wytwórnia Balonów i Spadochronów w Legionowie. Większość wież zbudowała Wspólnota Interesów Górniczo-Hutniczych, Sp. Akc. – Warsztaty Przetwórcze w Chorzowie, a ich projektantem był inż. Jerzy Koziołek z Chorzowa.

Łódzka wieża została uroczyście poświęcona 21 listopada 1937 roku i była wówczas najwyższym tego typu obiektem w kraju. Miała 48 metrów wysokości i jako pierwsza w kraju posiadała elektryczną windę. Miała wyciąg elektryczny do wciągania czaszy spadochronu, nie miała jednak windy i aby z niej skoczyć trzeba było wchodzić po metalowych schodach. Na szczycie była platforma otoczona barierką z furką, przez która skakał skoczek przypięty do uprzęży podwieszonej do rozpiętej czaszy spadochronu. Pierwsze 12 – 15 metrów skoku było to swobodne spadanie, dopiero po chwili czasza spadochronu napełniała się i amortyzowała skok. Skoczek opadał ze średnią prędkością 4 m/s., więc znajdował się na ziemi 5-6 sekund po skoku.

Wieża przetrwała II wojnę światową, a w 1948 roku została otwarta ponownie. Było to duże wydarzenie połączone z festynem, które zostało uwieńczone w Kronice Filmowej. Wieża została rozebrana w latach 70. XX w.

W 1951 r. została w Łodzi wybudowana także druga wieża spadochronowa, o wysokości 25 m, w w północno-wschodniej części parku ona Julianowie. Działała do połowy lat 60-tych.

Zobaczcie wieżę w Łodzi na starych zdjęciach