Plan gospodarczy na pierwsze lata po II wojnie światowej przygotował związany z PPS i kierowany przez Czesława Bobrowskiego Centralny Urząd Planowania.
Plan przewidywał równoprawną rolę trzech sektorów w gospodarce: państwowego, spółdzielczego i prywatnego. 21 września Krajowa Rada Narodowa podjęła uchwałę zatwierdzającą wytyczne planu gospodarczego obejmującego okres do 1949 roku. Ustawę określającą zadania planu uchwalił Sejm 2 lipca 1947 roku.
"Podstawowym zadaniem gospodarki narodowej w okresie 1947-1949 jest podniesienie stopy życiowej pracujących warstw ludności powyżej poziomu przedwojennego"
Ustawa postulowała wzrost udziału przemysłu i usług w ogólnej produkcji, rozwój handlu zagranicznego, wzrost produkcji podstawowych artykułów przemysłu konsumpcyjnego. Określała rozmiary produkcji przemysłowej i rolnej w kolejnych latach. W 1949 roku miało nastąpić przekroczenie przedwojennej produkcji przemysłowej, w rolnictwie zaś osiągnięcie na głowę ludności 110% przeciętnej produkcji z lat 1936-1938.
W latach 1947-1949 miała w zasadzie być zakończona odbudowa gospodarki polskiej i równocześnie zmienione proporcje między produkcją przemysłową a rolną.
Założenia planu nie przewidywały budowy nowych zakładów. Środki inwestycyjne przeznaczono głównie na odbudowę najmniej zniszczonych przedsiębiorstw. Plan dawał pierwszeństwo odbudowie przemysłu pracującego na potrzeby ludności. Już jednak od ostatniego roku planu priorytet przesuwał się w kierunku odbudowy i rozwoju przemysłu wytwarzającego środki produkcji.
W pierwszym roku planu pogorszyły się stosunki międzynarodowe (rząd Cyrankiewicza pod naciskiem ZSRR odrzucił plan Marshalla), a także wystąpił nieurodzaj w lecie 1947 roku, ale nie zahamowało to wzrostu produkcji przemysłowej.
Współzawodnictwo ratuje sytuację
Ważnym czynnikiem był ruch współzawodnictwa pracy. W wyniku szybkiej odbudowy i przeznaczenia dużych nakładów inwestycyjnych na przemysł zadania planu trzyletniego w dziedzinie wzrostu produkcji przemysłowej zostały wykonane w ciągu dwóch lat i 10 miesięcy. W latach 1947-1949 tempo wzrostu produkcji utrzymywało się na bardzo wysokim poziomie.
Wzrost produkcji wiązał się z szybkim zwiększeniem się zatrudnienia. Rozwój przemysłu doprowadził do istotnych przemian w strukturze zawodowej Polski. W okresie planu rozpoczęła się wielka migracja ludności ze wsi do miast.
Mniej korzystnie przedstawiała się sytuacja w rolnictwie. W 1947 roku zbiory okazały się mniejsze niż oczekiwano. Sytuacja rolnictwa zmuszała do importu dużej ilości zbóż. Dla poprawy sytuacji państwo rozwinęło kontraktację, czyli system umów zawieranych z rolnikami przez uspołecznienie przedsiębiorstw, które gwarantowały uzyskanie określonych z góry cen za produkty rolne, gospodarce socjalistycznej zapewniały zaś dostawy potrzebnych towarów.
Niestety rozdział środków inwestycyjnych świadczył, że w polityce gospodarczej zaczynały zwyciężać tendencje, by problemy rolnictwa odsuwać na dalszy plan. Mimo tych tendencji plan trzyletni zamknął się również dużymi osiągnięciami rolnictwa.
Po latach, historycy i ekonomiści uznali, że plan trzyletni był jedynym skutecznym plan gospodarczy w historii Polski Ludowej. Dzięki niemu w dużej mierze odbudowano gospodarkę ze zniszczeń wojennych.
