Niemiecka ofensywa na kontynencie była coraz silniejsza. Wiadomo było, że Francja wkrótce skapituluje. Ciężar stawienia oporu wojskom hitlerowskim spoczął na Wielkiej Brytanii. 30 czerwca 1940 roku wojska niemieckie zajęły brytyjskie wyspy: Jersey, Gurnsey, Alderney.
Doskonały plan ataku
Rosja 1941 WikimediaCommons/ Peter/ [2]
Ćwiczenia Panzer III
(fot. WikimediaCommons/Engelmeier/ [2])
Hitler zgłosił propozycję pokojową, która zakładała utrzymanie wszystkich dotychczasowych zdobyczy wojennych, jednak Brytyjczycy nie mogli się na to zgodzić. Niemcy rozpoczęli przygotowania do inwazji na Wielką Brytanię. Plan ataku miał kryptonim Seelöwe (Lew Morski).
Opierał się on o studia strategiczne Ericha Readera. Zakładały wyeliminowanie marynarki wojennej, osłabienie RAF (Royal Air Force) i zniszczenie fortyfikacji nadbrzeżnych. Plan został dopasowany do aktualnej sytuacji militarnej.
Hitler rozkazał zniszczyć brytyjskie lotnictwo, oczyścić kanał La Manche, zgrupować ciężką artylerię w rejonie inwazji i wciągnąć Royal Navy w działania na Morzu Północnym i Śródziemnym.
Atak miał się rozpocząć od pasu brytyjskiego wybrzeża (od Dorset do Kentu). W pierwszej fali natarcia miało wziąć udział 9 dywizji lądujących z morza i wspierająca ją dywizja powietrznodesantowa. Plan zakładał atak na północ w kierunku Gloucester i okrążenie Londynu. Niemcy przypuszczali, że po zdobyciu stolicy nastąpi kapitulacja.
Słabości niemieckiego wojska
Niemiecki statek z pojazdami wojskowymi.
Rosja 1941
(fot. WikimediaCommons/ Peter/ [2])
Flota wojenna Niemiec była o wiele słabsza od brytyjskiej. Większość dużych okrętów nawodnych została zatopiona w trakcie walk u wybrzeży Norwegii. Szczególne straty zanotowano wśród niszczycieli.
Dodatkowym niebezpieczeństwem były liczne brytyjskie pola minowe. Jedynym rozwiązaniem dla umocnienia pozycji Niemiec było przejęcie floty francuskiej po kapitulacji państwa. Jednak podczas operacji Catapult zostały zniszczone prawie wszystkie jednostki nawodne Francji.
W tej sytuacji Niemcy chciały wywalczyć panowanie powietrzne, co pozwoliłoby im na sforsowanie kanału La Manche. Próba wykonania tych założeń przeszła do historii pod nazwą bitwy o Wielką Brytanię.
Odwołanie ataku
17 września operacja Lew Morski została przesunięta na późniejszy termin, a 12 października przeniesiono ją na następny rok. Hitler zmienił priorytety i postanowił uderzyć na Związek Radziecki. Ostatecznie porzucił przeprowadzenie inwazji na Wielką Brytanię 13 lutego 1943 roku.
Członkowie dowództwa Wehrmachtu po wojnie stwierdzili, że operacja Lew Morski była niemożliwa do zrealizowania m.in. ze względu na brak przewagi na morzu i w powietrzu, brak odpowiedniego sprzętu i złe warunki atmosferyczne.
Jak powiedział Gerd von Rundstedt: "Koncepcja inwazji Anglii była czystym nonsensem, choćby z braku wystarczającej ilości transportowych jednostek nawodnych. W sztabie uważaliśmy to za swego rodzaju grę polityczną, bo było oczywiste, że Kriegsmarine nie była w stanie zapewnić właściwej osłony dla sił desantowych oraz dla transportów z zaopatrzeniem. Byliśmy także zgodni w opinii, że Luftwaffe była po prostu za słaba. Osobiście uważałem, że operacja nie miała szans powodzenia, i sądzę, że Führer nie traktował serio planów inwazyjnych, spodziewając się, że Anglia podejmie negocjacje pokojowe."
Oprac. na podstawie artykułu z Wikipedii, autorstwa, udost. na licencji CC-BY-SA 3.0
[1] Zdjęcie udostępnione jest na licencji:
Creative Commons
Uznanie autorstwa - Na tych samych warunkach. 2.5.
[2] Zdjęcie udostępnione jest na licencji:
Creative Commons
Uznanie autorstwa - Na tych samych warunkach. 3.0. Niemcy
