Pakt miał się składać z trzech układów: pierwszego regionalnego – z udziałem ZSRR, Niemiec, Polski, Czechosłowacji i państw bałtyckich, zobowiązywał on sygnatariuszy do wzajemnej pomocy, a w razie agresji do postępowania według paktu Ligi Narodów, który mówił o współdziałaniu na rzecz pokoju w Europie. Drugi układ to porozumienie radziecko-francuskie, w którym to ZSRR przyłączał się do postanowień Paktu Reńskiego. Trzeci to akt, który miał być podpisany przez wszystkich sygnatariuszy, wzywający uczestników dwóch pierwszych układów do współdziałania na rzecz pokoju europejskiego.
Józef Beck, który stał na czele dyplomacji polskiej, miał poważne zastrzeżenia co do paktu. Wysuwał pretensje do Czechosłowacji w związku ze sprawą Śląska Cieszyńskiego. Ponadto chciał znormalizować stosunki z Niemcami, z którymi właśnie podpisał deklarację o niestosowaniu przemocy.
Niemcy też nieprzychylnie odnosiły się do paktu, gdyż ich polityka w 1934 zbliżała się do Włoch. Pakt Wschodni został pogrzebany jeszcze przed jego podpisaniem. Jednak Francja kontynuowała rozmowy z ZSRR, zakończone 2 maja 1935 podpisaniem układu o wzajemnej pomocy. Został on ratyfikowany przez Francję 27 lutego 1936 oku co Hitler uznał to za pretekst do remilitaryzacji Nadrenii.
Z układem wiąże się też układ czechosłowacko-radziecki, podpisany w Pradze 16 maja 1935, rządy zobowiązały się do wzajemnej pomocy jedynie w wypadku gdy Francja przyjdzie z pomocą stronie napadniętej[7]. Układ monachijski w 1938 i jego następstwa wykazały bezowocność tych ustaleń.
