Ku Klux Klan powstało po zakończeniu wojny secesyjnej. Organizację założyło sześciu weteranów armii Południa kpt. J. Lester, mjr J.R. Crow, J. Kennedy, C. Jones, R. Reed i F. Mc Cord.
Początkowo miel pomagać wdowom i sierotom po zabitych żołnierzach Konfederacji. Z czasem Ku Klux Klan przekształcił się jednak w organizację rasistowską. Jej członkowie głosili wyższość białej rasy nad czarną. Organizacja zwalczała równouprawnienie murzynów i przychylnych im białych ludzi. Jej członkowie nosili białe ubrania, które symbolizowały dusze poległych Konfederatów.
Od początku Ku Klux Klan miał charakter organizacji klanowej, ze względu na pochodzenie narodowe kilku jego założycieli. Działalność rozwijała się szybko i sprawnie, głównie ze względu na upodobanie Amerykanów do tajnych organizacji, fascynację masonerią i wiarę w posłannictwo dziejowe.
Ku Klux Klan został rozwiązany w 1869 roku przez generała konfederatów Nathana Bedforda Forresta, który kazał spalić stroje i dokumenty członkowskie. Część organizacji lokalnych działała jednak nadal. Liczebność osób zaangażowanych w działalność klanu oceniono na 550 tys.
W latach 1871-1872 Kongres Stanów przyjął tzw. Force Acts i Ku Klux Klan Act, które zakazywały przebierania się i spiskowania przeciwko prawom obywatelskim. Rząd Federalny przeprowadził też masową akcję przeciwko organizacji.
"Prawdziwy patriotyzm i czysty amerykanizm"
Palenie krzyża przez członków KKK
(fot. Wikimedia Commons/ Denver News/ [1])
Ku Klux Klan narodził się na nowo 8 lutego 1915 roku w Atlancie. Za jego odrodzenie odpowiadał William Joseph Simmons. Podstawowymi hasłami była "hegemonia białych", "prawdziwy patriotyzm" i "czysty amerykanizm". Głównym napędem organizacji była rosnąca fala imigracji i dyskryminacja religijna w stosunku do Żydów i katolików.
Klan liczył 4-5 mln członków. Znany był z marszów, podczas których uczestnicy palili krzyże i białe, charakterystyczne stroje. W 1927 roku Ku Klux Klan stał się siłą, z którą musiał zmierzyć się rząd.
Świątynia organizacji została wysadzona w powietrze przez ich przeciwników. Przywódca organizacji Wielki Mag Clarke, który uważał się za wcielenie Juliusza Cezara i Dalajlamy popadł w obłęd i został zamknięty w szpitalu dla obłąkanych. W 1944 roku klan został rozwiązany.
Stworzyli tajny język
Rycina przedstawiająca trzech członków Ku Klux Klanu aresztowanych w 1871 roku za usiłowanie zabójstwa
(fot. Wikimedia Commons/Unknown/[1])
W 1945 roku Ku Klux Klan wznowił swoją działalność. W stanie Georgia był znany z linczów, zabójstw i podpaleń. Działał w formie luźnych grupek i frakcji. Organizacja połączyła się z mniejszymi grupami rasistowskimi tworząc Zjednoczone Klany Ameryki. Dowodził nimi William Simmons. Głównymi wrogami Klanu był Martin Luther King i Lyndon Johnson, prezydent Stanów Zjednoczonych.
Członkowie grupy organizowali liczne parady. Znane były one z propagandowych transparentów czy plakatów z karykaturą Martina Luthera Kinga. Członkowie organizacji woleli zabijać przeciwników niż prowadzić segregację rasową.
Powstał także język Ku Klux Klan, tzw. klanquaqe, dzięki któremu członkowie mogli porozumiewać się między sobą, chroniąc się przed osobami z zewnątrz. Pierwszym pytaniem jakie padało w stosunku do drugiej osoby było: "ayak" (Are you a Klansman?: Czy jesteś członkiem Klanu?), na co należało odpowiedzieć "akia" (A Klansman I am - Jestem członkiem Klanu).
W latach 90-tych oceniono, że do organizacji należało nie więcej niż 10 tys. osób. Ku Klux Klan nadal aktywnie działa. Obecnie składa się z około stu niezależnie działających od siebie grup, które funkcjonują głównie na obszarze Głębokiego Południa USA.
Oprac. na podstawie artykułu z Wikipedii, autorstwa, udost. na licencji CC-BY-SA 3.0
[1] Zdjęcie udostępnione jest na licencji:
Creative Commons
Uznanie autorstwa - Na tych samych warunkach. 2.0.
