Jest 9 grudnia 1934. Na ekrany kin wchodzi film "Świat się śmieje" w reżyserii Grigori Aleksandrowa. Komedia opowiada o losach Kostka Potiechina, pastucha znad Morza Czarnego, który kocha muzykę. W końcu jego talent zostaje zauważony. Kostek wyrusza do Moskwy, aby przeżyć tam przygodę swojego życia. Film z wielkim zaciekawieniem ogląda sam Józef Stalin. Nie zaskoczyła go jednak ujmująca historia, piękne zdjęcia, ani profesjonalna reżyseria. Jego uwagę przykuła aktorka wcielająca się w rolę Anyuty.
Tym filmem Lubow Orłowa skradła serce Stalina. Po premierze polityk podszedł do niej i powiedział, że spełni każde jej życzenie…
Miała zostać pianistką
Orłowa przyszła na świat 11 lutego 1902 roku w Zwenigorodzie w pobliżu Moskwy. Ojciec, Piotr Orłow był oficerem carskiej armii i pracował w ministerstwie wojny. Matka, Eugenia Suchotina wywodziła się z warstwy ziemiańskiej.
Rodzice chcieli, aby została wybitną pianistką, dlatego posłali ją do średniej szkoły muzycznej. Po ukończeniu jej Orłowa studiowała w Moskiewskim Konserwatorium w klasie fortepianu. W czasie studiów wybuchła rewolucja bolszewicka, sytuacja finansowa rodziny pogorszyła się i nie pozwoliła dziewczynie na ukończenie studiów.
Orłowa musiała znaleźć pracę. Została taperem, podkładała muzykę do scen wyświetlanych w kinie niemym) w kilku moskiewskich kinach. Równocześnie podjęła naukę aktorstwa, tańca i choreografii w Moskiewskim Teatrze Artystycznym. Po ukończeniu studiów została przyjęta do Moskiewskiego Teatru Muzycznego, gdzie była jedną z chórzystek. W 1926 roku została żoną Andrieja Bierzina.
Cztery lata później męża aresztowano za działalność opozycyjną, uznano za wroga ludu i zamknięto w łagrze. Orłowa szybko się z nim rozwiodła.
Miłość zaprowadziła ją do kariery
Lubow Orłowa odwiedzając radzieckich żołnierzy radzieckich na froncie.
(fot. Wikimedia Commons)
Grigorij Aleksandrow, czołowy reżyser kina radzieckiego ujrzał Orłową po raz pierwszy w 1933 roku. Wtedy też zaproponował jej rolę w filmie "Świat się śmieje". Wkrótce zostali małżeństwem.
Po premierze, Orłowa stała się prawdziwą gwiazdą. Kochała ją męska cześć publiczności z Józefem Stalinem na czele, który swoją sympatię wyrażał dość ostentacyjnie. Zachęcona śmiałością polityka, Orłowa spytała go o los swojego byłego męża. Stalin był bardzo wrażliwy na tym punkcie. Odpowiedział, że czuje się on dobrze i że Orłowa może do niego dołączyć, by wspólnie dzielić więzienną cele.
Od tej pory aktorka więcej nie zadawała tego typu pytań. Film "Świat się śmieje" był momentem przełomowym w karierze Orłowej. Kolejne role w produkcjach: "Cyrk" i "Wołga, Wołga" przynosiły jej coraz większą popularność. Dostawała kolejne nagrody, a publiczność masowo chodziła do kin, żeby tylko ją zobaczyć. Jurija Boriewa w książce "Prywatne życie Stalina" opisuje historię, kiedy polityk z nieskrywanym zainteresowaniem pyta Lubow Orłową (w obecności męża):
"- Czy mąż jest dla ciebie dobry?
(Stalin zawsze zwracał się do cudzych żon per ty).
- Tak, ale nie zawsze.
- Powiedz mu, że jeśli się nie poprawi, to go powiesimy.
Aleksandrow, (mąż Orłowej) uznał to za żart i zapytał:
- Za co, towarzyszu Stalin?
- Za szyję - ponuro i wcale nie żartem odpowiedział wódz."
Seksbomba w ascetycznym kinie
Radzieckie kino na początku XX wieku było dość surowe. Jeżeli scenariusz wymagał zbliżenia kobiety i mężczyzny, wszystko działo się w błyskawicznym tempie. Aktorzy kładli się obok siebie ubrani, a potem… następował ranek.
Bardzo rzadko pokazywano części kobiecego ciała. Jedynymi dopuszczalnymi scenami miłosnymi były pocałunki. Wszystko do czasów Lubow Orłowej. Ona z prawdziwą dumą manifestowała swoje wdzięki. Jednym z najśmielszych epizodów w historii radzieckiego kina był jej taniec na balkonie w filmie "Cyrk", gdzie zaprezentowała się w obcisłym trykocie gimnastycznym.
Orłowa zagrała także w produkcji "Jasna droga", gdzie została odtwórczynią roli Tani. Jak tym razem zaszokowała publiczność? Dziewczyna myła się w półprzezroczystej kabinie prysznicowej w swoim miejscu pracy. W dalszym planie widz zauważył pozostałe dziewczyny, które także korzystają z kabin, aby zmyć z siebie brud.
Ciało radzieckiego człowieka w kinie miało być aseksualne i wykorzystywane głównie jako narzędzie pracy. Pojawienie się Orłowej na ekranie było swojego rodzaju fenomenem.
Smutki topiła w alkoholu
Na ekranie Lubow Orłowa była tajemnicza, co najbardziej pociągało mężczyzn. Kiedy szła ulicami Moskwy wszyscy się za nią oglądali, a panowie ściągali kapelusze z głów. Na spotkaniach z fanami nie chciała odpowiadać na pytania.
Kolejne premiery i bankiety sprzyjały towarzystwu i piciu większych ilości alkoholu. Gazeta "Sovietsko Iskusstvo" napisała nawet, że artystka jest uzależniona. Fakt ten postawił Aleksandrowa w niekomfortowej sytuacji. Postanowił przerwać karierę i wyjechać razem z żoną do Rygi. Kiedy Niemcy zaatakowały ZSRR artyści zostali ewakuowani do Azerbejdżanu. W 1943 roku nakręcili wspólnie film "Rodzina", jednak nigdy nie został on wyświetlony.
Po wojnie, Orłowa wróciła do pracy na scenie. Powstało sześć filmów z jej udziałem. Ostatni, wyreżyserowany przez Aleksandrowa "Skvortes i Lira" na prośbę aktorki (uważała, że źle wygląda) został wycofany.
Uroda do poprawki
Lubow Orłowa znana była z tego, że pytana o wiek powtarzała, iż nigdy nie będzie miała więcej niż trzydzieści dziewięć lat. Aktorka była drobna i szczupła (158 cm wzrostu). Wiele kobiet marzyło o takiej sylwetce, jak Orłowa i wszystkimi sposobami starały się to osiągnąć.
Dziewczyny przestrzegały restrykcyjnej diety i przedstawiały się jako siostry gwiazdy. Większość z nich trafiała do psychiatry. Lekarze nazwali to zjawisko "syndromem Orłowej". Jak komentowały to media? "Wzorcem radzieckich piosenkarek była Lubow Orłowa. Eteryczne blond sopranistki w atłasowych sukniach, kopie Orłowej, zawodziły piskliwie od Brześcia po Magadan (…)".
Nie wszystko w życiu artystki było jednak idealne. Lubow Orłowa postarzała się przedwcześnie. Operatorzy kręcili role z jej udziałem z naciągniętą na kamerę pończochą, aby nie było widać zmarszczek. Czas jednak był nieubłagany, a ona sama widząc starzejącą się twarz popadała w depresję. Chcąc zachować młodość jako pierwsza aktorka radziecka poddała się operacji plastycznej. Orłowa cierpiała także na nadwrażliwość na światło dzienne. Spędzała dużo czasu z zasłoniętymi oczami. Do tego nie mogła spać i brała duże ilości leków. Nie wpływało to dobrze ani na jej urodę, ani na kondycję psychiczną.
Zmarła 26 stycznia 1975 roku. Miała 72 lata. Przyczyną śmierci był rak trzustki. Kiedy artystka dowiedziała się o swojej chorobie, powiedziała: "Absolutnie nie boję się śmierci. Tak zmęczyłam się życiem…"
Aktorka została pochowana na cmentarzu przy Klasztorze Nowodziewiczym, gdzie spoczywa wielu sławnych Rosjan. Na jej cześć nazwano jeden z radzieckich statków, który był przeznaczony do badań polarnych.
Świat zapamięta ją z komedii
"Świat się śmieje" to jedna z najsłynniejszych komedii, w której zagrała Orłowa. Produkcja odniosła sukces ze względu na wartki scenariusz i wpadające w ucho melodie. Po udanej premierze przyszedł czas na kolejny film. Kolejnym filmem, z którego zasłynęła Orłowa była "Wołga-Wołga", czyli połączenie musicalu i komedii romantycznej. Świat, który został w nim przedstawiony tak naprawdę nie istniał.
Właśnie dlatego ludzie zaczęli masowo przychodzić do kina, aby zapomnieć o otaczającej ich rzeczywistości. Lubowa zagrała w nim rolę listonoszki Duni Piętrowej, która zachwyciła wszystkich swoim śpiewem. Sam film opowiadał o płynących do Moskwy konkurujących ze sobą amatorskich zespołach muzycznych, mających wziąć udział w ogólnokrajowym festiwalu.
To właśnie dzięki tym filmom świat zapamiętał Orłową, seksbombę zachwycającą nie tylko wyglądem, ale także licznymi talentami, które wykorzystywała na scenach teatralnych i planach filmowych.
Agnieszka Gałczyńska
bibliografia:
- A. Chort "Lubow' Orłowa"
- J. Boriewa "Prywatne życie Stalina"
- wikipedia.pl
- filmweb.pl
