Głównym organizatorem uroczystości był łódzki oddział Instytutu Pamięci Narodowej. Udział wzięły natomiast delegacje Starostwa Powiatowego, Urzędu Miasta, przedstawiciele służb mundurowych z terenu Sieradza oraz mieszkańcy miasta. Gospodarzem był natomiast ksiądz prałat Marian Bronikowski, proboszcz Bazyliki Mniejszej.
Major Ludwik Napoleon Siemiński urodził się 31 stycznia 1897 roku w Krakowie. Był synem Ignacego i Stefanii. Uczył się w krakowskich szkołach i otrzymał świadectwo dojrzałości na początku Wielkiej Wojny w roku 1914. Następnie rozpoczął studia w Wiedniu na Wydziale Budownictwa tamtejszej politechniki. Studia zostały przerwane przez wojnę powołaniem do służby w armii cesarsko-królewskiej. Jako poddany austriacki służył od 5 kwietnia 1916 do 1 listopada 1918 roku. 2 listopada zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego w Krakowie. Został początkowo przydzielony do pociągu pancernego „Piłsudczyk” jako artylerzysta.
W połowie listopada wyjechał pociągiem w stronę Galicji Wschodniej, gdzie walczył między innymi pod Lwowem, Gródkiem Jagiellońskim, Chyrowem, Persenkówką i Dawidowem. Brał także udział w zdobywaniu Baranowicz na froncie bolszewickim. 6 maja 1919 roku przeniesiony został do wojsk kolejowych. Początkowo trafił do III Batalionu Wojsk Kolejowych. Następnie wysłano go na kurs do szkoły oficerskiej dla ochotników przy Kadrze Wojsk Kolejowych Nr 2 w Krakowie. Kształcił się tam do 30 marca 1920 roku. Po ukończeniu szkoły został mianowany podchorąży. Po powrocie trafił ponownie do dowództwa III Batalionu Wojsk Kolejowych. Od 29 kwietnia 1920 roku do końca wojny polsko-bolszewickiej dowodził plutonem w składzie 3 kompanii kolejowej.
1 marca 1921 został mianowany podporucznikiem wojsk kolejowych. W 1924 roku przydzielono go do Centralnego Zarządu Parków i Warsztatów Wojsk Kolejowych w rodzinnym Krakowie. 25 września 1925 roku przyniósł kolejną zmianę, ponieważ przydzielony został do dywizjonu szkolnego pociągów pancernych w Jabłonnej. Objął tam dowodzenie nad plutonem technicznym Pociągu Pancernego Nr 2 „Generał Sosnkowski”.
Przełom w karierze wojskowej Siemińskiego nastąpił 4 września 1929 roku, kiedy rozpoczął służbę w Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie. Był tam początkowo oficerem kompanii w batalionie podchorążych, a później przeszedł do kwatermistrzostwa Centrum i 21 października 1931 roku został wykładowcą. 1 stycznia 1932 r. otrzymał awans do stopnia kapitana, a półtora roku później mianowano go komendantem parku Centrum Wyszkolenia Saperów 22 grudnia 1934 roku trafił do 2. Batalionu Mostów Kolejowych w Legionowie pod Warszawą. 19 marca 1939 roku awansował na stopień majora, a następnie objął dowództwo nad ośrodkiem sapersko-pionierskim 10. Dywizji Piechoty w Sieradzu. Taka decyzja miała zapewne związek z ogłoszoną 23 marca 1939 roku mobilizacją alarmową.
Obszar II Rzeczypospolitej podzielono na 10 Okręgów Korpusów, które po naczelnych władzach wojskowych stanowiły najważniejszy element organizacji sił zbrojnych w okresie pokoju. Sieradz położony był nad największą rzeką przepływającą przez teren Okręgu Korpusu nr IV z dowództwem w Łodzi. Z tego względu, właśnie tutaj odbywały się najważniejsze ćwiczenia czy gry wojenne. W 1937 roku w Sieradzu postanowiono także ulokować ośrodek sapersko-pionierski 10. DP. Ośrodek ten stanowił zalążek przyszłego 10. Batalionu Saperów, który utworzony został po ogłoszeniu mobilizacji.
W czasie Kampanii Wrześniowej major Siemiński został ranny 3 września 1939 roku w czasie wysadzania mostu na Warcie w Glinnie. Trafił do szpitala do Łodzi, a następnie dalej na wschód. W wyniku czego został dostał się do niewoli sowieckiej i trafił do obozu w Kozielsku. Zginął w Katyniu najprawdopodobniej 11 kwietnia 1940 roku.
Pośmiertnie został awansowany do stopnia podpułkownika.
