Powstanie Wielkopolskie: Zobacz niezwykłe zdjęcia w kolorze!

Kawalerzyści z pierwszego w Poznaniu pułku jazdy - Konnych Strzelców Straży Poznańskiej, późniejszego 15. Pułku Ułanów Poznańskich.

Jednostkę formował podporucznik Kazimierz Ciążyński w koszarach należących do 28 grudnia 1918 roku do 1. Pułku Królewskich Strzelców Konnych przy ul. Augusty-Wiktorii, czyli późniejszej ul. Grunwaldzkiej 24/26. Pierwszym dowódcą został Józef Antoni Lossow, po nim dowództwo objął Władysław Anders. Jeszcze w styczniu 1919 r. Konni Strzelcy zostali przemianowani na 1. Pułk Ułanów Wielkopolskich, a w styczniu 1920 roku - na 15. Pułk Ułanów Wielkopolskich. Poznań dopominał się o swoich ułanów i po wniosku prezydenta Jarogniewa Drwęskiego, nazwę ostatecznie zmieniono na 15. Pułk Ułanów Poznańskich.

Ułani brali udział w zdobyciu Ławicy 6 stycznia 1919 roku, w walkach o Szubin, później w wojnie polsko-bolszewickiej, gdzie tak dali się wrogowi we znaki, że od czerwonych otoków na rogatywkach zyskali od Rosjan przydomek czerwonych rogatych diabłów. Pułk współtworzył 25. i 26. Pułk Ułanów Wielkopolskich. Za wybitne męstwo poznańskiej kawalerii z 15. Pułku, marszałek Józef Piłsudski odznaczył 22 kwietnia 1921 roku sztandar jednostki Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari.

W 1939 roku Pułk walczył w składzie Wielkopolskiej Brygady Kawalerii, biorąc udział w Bitwie nad Bzurą - pod Brochowem i Walewicami (tracąc w boju dowódcę podpułkownika Tadeusza Mikke), bronił też Warszawy.

Odtworzony w ramach 2. Korpusu Polskiego, już jako jednostka pancerno-motorowa, brał udział w bitwach m.in. pod Monte Cassino, pod Ankoną, na Linii Gotów i w Apeninie Emiliańskim. W tym czasie poległ kolejny dowódca Pułku - ppłk Zbigniew Kiedacz. Pułk rozwiązano w 1947 roku.