W I wojnie światowej służył w armii carskiej, w jej szeregach walczył do 1919 roku. Objął dowództwo batalionu 31 pułku Strzelców Kaniowskim i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1920 roku objął dowództwo tego pułku, z nim uczestniczył w obronie Zamościa przed sowiecką 1 Armią Konną. W sierpniu 1939 roku był dowódcą Grupy Operacyjnej „Wschód”, która wchodziła w skład Armii „Pomorze”. Początkowo gen. Bołtuć miał za zadanie osłaniać Gdańsk w przypadku niemieckich prób opanowania miasta. 11 września wraz z armią dotarł w rejony bitwy nad Bzurą. Uczestniczył tam w wielu walkach, a 17 września wycofywał się w kierunku Warszawy. Jego armia liczyła ok. 5 tysięcy żołnierzy, 22 września podczas próby przebicia się do stolicy z rejonu Palmir wywiązała się wielogodzinna bitwa pod Łomiankami. Polacy przegrali tę bitwę z powodu braku amunicji. Generał Bołtuć poległ od kul niemieckich snajperów, gdy osobiście prowadził żołnierzy do ataku na bagnety. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Cykl powstaje przy współpracy z Instytutem Pamięci Narodowej
