Grób płk. Jerzego Woźniaka oznaczony insygnium „Ojczyzna swemu Obrońcy” [ZDJĘCIA]

W uroczystości uczestniczyła wdowa po pułkowniku, najbliższa rodzina, władze administracyjne i samorządowe, wojsko i duchowni oraz poczty sztandarowe wraz z uczniami i nauczycielami wielu dolnośląskich szkół.

"Dla mnie to bardzo osobista uroczystość, płk. Jerzy Woźniak wielokrotnie bywał w naszej szkole, a jego spotkania z młodzieżą to była dosłownie „poezja” i dlatego nie wyobrażam sobie żeby nie przybyć tutaj z delegacją uczniów i sztandarem naszej szkoły" – mówił nam tuż po zakończonej uroczystości Robert Pieńkowski, nauczyciel historii w XVII Liceum Ogólnokształcącym im. Agnieszki Osieckiej we Wrocławiu, a zarazem wrocławski radny. - "Dzisiaj czuję też ogromną satysfakcję, bo w 2018 r. z naszej inicjatywy (klub radnych PiS – dop. red.) Rada Miasta ustanowiła Jerzego Woźniaka honorowym obywatelem miasta Wrocławia. Patrząc z perspektywy czasu, była to postać wyjątkowa i dosłownie sztandarowa. To też wzór dla młodzieży, która na spotkaniach z pułkownikiem, była nim wprost urzeczona. Dzisiaj mieliśmy okazję, żeby podziękować za jego życie, za cierpienie i walkę o niepodległość, dzięki której możemy dzisiaj żyć w wolnej i niepodległej Polsce".

Prowadzący uroczystość Wojciech Trębacz, naczelnik Oddziałowego Biura Upamiętniania Walk i Męczeństwa IPN we Wrocławiu przedstawił sylwetkę zmarłego 10 lat temu Jerzego Woźniaka. W kilku słowach wspominali płk. również dr Paweł Rozdżestwieński, dyrektor Oddziału IPN we Wrocławiu i Jarosław Kresa, wicewojewoda dolnośląski.

"Zawsze spotykając się przy kolejnym grobie, któremu nadajemy insygnium „Ojczyzna swemu Obrońcy”, mam poczucie pewnego zawstydzenia. Zawstydzenia przed wielkimi postaciami, które staramy się przypominać. Dzisiaj spotykamy się przy grobie bohatera naszej przeszłości, a dzięki temu, że tu jesteśmy - bohatera naszej teraźniejszości. Myślę też, ze to bohater naszej przyszłości" – mówił do zgromadzonych wicewojewoda Jarosław Kresa.

Uroczystość zakończyła się wspólną modlitwą, salwą honorową oraz wręczeniem dyplomu „Ocalamy” na ręce rodziny Jerzego Woźniaka. Następnie wszyscy zgromadzeni udali się pod Pomnik Ofiar Terroru Komunistycznego położonego na cmentarnych polach 81A i 120, gdzie oddali hołd i zapalili znicze na symbolicznych grobach żołnierzy podziemia niepodległościowego, zamordowanych w latach 1945 – 1956.

Płk dr Jerzy Woźniak (ur. 8.11.1923, zm. 12.04.2021), żołnierz i lekarz, więzień polityczny PRL, zastępca kierownika, a w latach 2001–2002 kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. W czasie II wojny światowej walczył w Armii Krajowej (jako żołnierz placówki ZWZ AK w Błażowej), był kolporterem prasy podziemnej. Uczestnik akcji „Burza” (w miejscowościach Hyżne i Błażowa). W czasie okupacji ukończył szkołę podchorążych i podoficerską (1943–1944). Po wejściu oddziałów sowieckich na teren Podkarpacia ukrywał się, walczył w oddziale samoobrony Armii Krajowej, następnie w organizacji NIE i Delegaturze Sił Zbrojnych Rzeszów-Południe.
W 1945 znalazł się w Europie Zachodniej, gdzie walczył w 2. Korpusie Polskim we Włoszech, był także członkiem Delegatury Zagranicznej Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” pod kierownictwem płk. Józefa Maciołka (1946–1947) oraz emisariuszem delegatury WiN w Londynie na teren RP. W latach 1945–1946 studiował medycynę na Uniwersytecie w Innsbrucku, następnie w Edynburgu. W 1947 został przerzucony do kraju, a następnie aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego, skazany na karę śmierci, którą zamieniono na dożywotnie więzienie. W 1956 wyszedł na wolność, podejmując przerwane studia medyczne. Pracował we Wrocławiu jako pulmonolog.
Od 1997 do 2001 sprawował funkcję zastępcy kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w rządzie Jerzego Buzka, zaś od października 2001 do lutego 2002 był jego kierownikiem.
Zasiadał w Radzie do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, wcześniej był jej przewodniczącym. Był członkiem Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej (ŚZŻAK), a także Stowarzyszenia Społeczno-Kombatanckiego Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” we Wrocławiu. Przewodniczył Dolnośląskiemu Związkowi Żołnierzy Armii Krajowej.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami (na emigracji w 1948), Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2003). Był honorowym prezesem Rady Naczelnej ŚZŻAK.